تعریف اصطلاحی توقیع

اصطلاح توقیع از همان معنای لغوی^[1] آن گرفته شده‌است؛ زیرا یکی از معانی توقیع نوشته‌ای بود بر حاشیه و پشت شکایات به خط خلیفه یا سلطان یا برخی از فرمانروایان که بر رسیدگی به شکایات تأکید می‌کرد.^[2]

توقیع، اصطلاحی در فرهنگ شیعی به معنای مکاتبات و منشورهای امامان به ویژه حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می‌باشد. این اصطلاح به هرگونه سخن شفاهی امام عصر نیز اطلاق شده‌است.[3]

[1] . فراهیدی، خلیل بن احمد، العین، ج ۲، ص ۱۷۷؛ ابن درید، محمد بن حسن‏، جمهرة اللغة، ج ۲، ص ۹۴۵.

[2] . قلقشندی، احمد بن علی، صبح الاعشی في صناعة الإنشاء، ج ۱، ص ۵۲؛ حسینی زَبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج ۱۱، ص ۵۲۲، ذیل «وقع».

[3]. سایت ویکی فقه.