تعریف اصطلاحی اعتکاف

اعتکاف در اصطلاح فقهی عبارت است از: «نوعی عبادت که انسان سه روز یا بیشتر در مسجد مقیم شود و از آنجا بیرون نرود و در این مدت روزه بگیرد. البته این عمل شرائط و احکامی دارد که در کتب فقهی بیان شده است ».[1]

در تعریف دیگری آمده است: «اعتکاف، ماندن در مسجد به نحوی که از آن قصد عبادت کند و قصد عبادت دیگر، در آن شرط نیست». اگر چه احتیاط مستحب نیت عبادتی دیگر، در کنار اصل ماندن می باشد».[2] آنچه از این تعریف بدست می آید، این است که هدف از ماندن در مسجد، فقط و فقط برای بندگی و عبودیت باشد، زمانی که معتکِف با این قصد و نیت در مسجد حضور پیدا می کند، می‏ توان گفت که وی معتکف شده‏ است.