تعریف احسان

احسان یک اصطلاح عربی به معنای کمال یا برتری است که به نیکی و خیر، مخالف شر مربوط می‌شود. این یک امر مهم از رسیدن به ایمان درونی شخصی و نشان دادن آن در کردار و رفتار است، یک حسّ مسئولیت اجتماعی که شخص را نسبت به ارتکاب جرم دینی (گناه) صبور نگاه می‌دارد.

در اسلام احسان یک وظیفهٔ مسلمانی برای به دست آوردن کمال یا برتری در عبادت است.

احسان به معنای انجام دادن چیزهای عالی، یکی از ابعاد مهم دین اسلام نظیر ایمان است. در مقابل تأکیدهای اسلام (کدام کار بهتر است انجام شود) و ایمان (چرا بهتر است انجام شود) عقیدهٔ احسان ابتدایی و همراه با قصد است. کسی که آنچه را عالی است انجام می‌دهد محسن نامیده می‌شود.

این واژه در قرآن نیز آمده است:

إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الإِحْسَانِ وَ إِیتَاء ذِی الْقُرْبَی وَ یَنْهَی عَنِ الْفَحْشَاء وَ الْمُنکَرِ وَ الْبَغْیِ یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ؛ خدا به عدل و احسان و بخشش به خويشاوندان فرمان مى‏دهد. و از فحشا و زشتكارى و ستم نهى مى‏كند. شما را پند مى‏دهد، باشد كه پذيراى پند شويد.[1] “هَلْ جَزَاء الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ”؛ آیا جزای نیکی جز نیکیست؟![2]