تربیت دینی نوزاد

مهر و محبت، یکی از نیازهای اساسی انسان ها، به ویژه کودکان و نوجوانان است و فرزندان به طور طبیعی نیازمند نوازش و مهرورزی هستند. بررسی های روان شناسان نشان می دهد که مهرورزیدن به کودک، عامل مؤثری در رشد و سلامت روانی و شخصیت او است و بی توجهی به این نیاز اساسی و طبیعی، بزرگ ترین دلیل ناهنجاری های روانی و دین گریزی آنان به شمار می رود. اگر پدر و مادر و اطرافیان، دین را با چاشنی شیرین مهر بیامیزند، نه تنها فرزندان، این شیرینی را هیچ گاه فراموش نمی کنند، بلکه به آموزش های دینی و انجام وظایف الهی مشتاق تر خواهند شد و حسّ دینی کودک پرورش می یابد.

حضرت علی (ع) فرموده است: تمام مردم روى كره زمين مشمول رحمت و فيض الهى هستند مادامى كه به اين سه اصل اساسى عمل كنند: بشر دوست باشند، در امانت ها خيانت نكنند، عملا پيرو حق و عدالت باشند.[1]

درس بشر دوستى را بايد از كودكى فرا گرفت. پدر و مادرى كه به فرزند خود محبت می كنند و نسبت به وى مهربان هستند مي توانند به او بفهمانند كه دیگران را دوست بدارد. طفلى كه هرگز از كسى محبت نديده و لذّت مهربانى را نچشيده است اساساً معناى محبت را نميفهمد و اين حقيقت روحانى و حيات بخش را درک نمی كند، او در زندگى، هر چه ديده است سردى و بی مهرى و احياناً خشونت و تندى بوده است، او با مردم همان طور رفتار می كند كه مردم با او رفتار كرده‏اند. از چنين انسانى نبايد توقّع بشر دوستى داشت.

محبت و مهربانى در خانواده، پايه اساسى پرورش صحيح عواطف كودک است. در پرتو محبت می توان احساسات طفل را به خوبى رهبرى كرد و به راه صحيح و سعادت بخش سوق داد و او را انسان شايسته‏اى ساخت.[2]