تاریخ پیدایش اسلام

اسلام از ریشه “سلم” به معنای تسلیم بودن و گردن نهادن به حکم است. این نامی است که خداوند در قرآن کریم برای دین خود برگزیده است. دین در نزد خدا، اسلام (تسلیم بودن در برابر حق) است.

اسلام یکی از ادیان توحیدی است که از حدود 610 میلادی به وسیلۀ حضرت محمد (ص) در مکه تبلیغ شد و با گسترش وسیع و چشم گیری در فاصله ای کمتر از نیم قرن، دین غالب بر بخش وسیعی از آسیا و آفریقا گشت.

قرآن که اصیل ترین منبع شناخت دین اسلام است، به هیچ وجه میان پیامبران الاهی جدایی قائل نشده است،[1] بلکه طبق بیان قرآن، همۀ پیامبران؛ مبلّغ دینی واحد با صورت های گوناگون بوده اند که همان دین اسلام بوده و تعلیم مشترک آن؛ تسلیم در برابر فرمان خداوند یکتا است. بر این پایه، گاه در قرآن کریم، از اسلام همان دین مشترک توحیدی یا به تعبیر دیگر “دین الله” اراده شده است که همه انبیا مبلّغ آنند و دینی جز آن نزد خداند پذیرفته نیست.[2] و والاترین نمونه آن دینی است تکمیل کننده ادیان پیشین الاهی که حضرت محمد (ص) به تبلیغ آن مبعوث شده و در طول 23 سال به ادای این رسالت اهتمام نموده است.[3]

از این روی، دین اسلام؛ ادامۀ شرایع آسمانی پیشین و کامل کننده آنها است.[4] در این دین تحریفی صورت نگرفته است بر خلاف ادیان دیگر، این دین، دین معنویت و دنیا است. رهبانیت در آن جایی ندارد، در عین حال که زهد امری ستوده است. اسلام در عین سفارش به بهره گیری صحیح از نعمت های الاهی، دنیا گرایی افراطی را تقبیح نموده است.[5]

با آمدن این دین، ادیان قبلی منسوخ شده است؛ زیرا با وجود کامل؛ نیازی به درجات پایین تر نیست.