کپی شد
تاخیر در توبه
همواره پیش گیری بهتر از درمان است. انسان باید بکوشد که مرتکب گناه نگردد و در صورت ارتکاب معصیت فوراً توبه کند و امروز و فردا ننماید؛ چرا که تسویف در توبه و به عبارتی به تاخیر انداختن توبه از وساوس شیطان است تا به این ترتیب توفیق توبه را از انسان سلب کند.
توبه، واجب فوری است؛ یعنی لازم است پس از ارتکاب گناه، بلا فاصله توبه کرد. لقمان به فرزندش سفارش می کند: « ای پسرم! توبه را به تاخیر نینداز؛ زیرا مرگ ناگهانی فرا می رسد»[1]. مرگ خبر نمی کند و ممکن است پیش از آن که گناهکار موفق به توبه شود، مرگش فرا رسد و بدون توبه از دنیا برود. همچنین در اثر کثرت گناه، اعتقاد و ایمان انسان ضعیف تر شده و در اثر عدم توبه حتی ممکن است که بسیاری از اعتقادات را تکذیب کرده و کافر شود و در نهایت با کفر از دنیا برود. همانطور که خداوند متعال می فرماید: «سر انجام آنان که به اعمال زشت و کردار بد پرداختند این شد که کافر شده و آیات خدا را تکذیب و تمسخر کردند»[2].
درست است که «توبه از هر کسی تا زمانی که از حیات خود مأیوس نشده قبول است[3]»؛ ولی باید توجه داشت که هر چه توبه به تاخیر انداخته شود، سخت تر خواهد بود؛ چون نفس انسان مزه گناه را هر چه بیشتر بچشد، ترکش سخت تر خواهد شد.[4]
[1]. دیلمی، حسن بن ابی الحسن، ارشاد القلوب، ج1، ص72، شریف رضی، 1412ه.ق.
[2]. روم، 10.
[3]. شیخ مفید، اوائل المقالات، ص85، کنگره شیخ مفید، قم، 1413 ه.ق.
[4] . اقتباس از سؤال شماره 4649 (سایت اسلام کوئست: 5154).