کپی شد
تأثیر شهادت امام حسین (علیه السلام) در قیام توابین
آن‌چه از بررسى قيام توابین به‌دست مى آيد، آن است كه شهادت امام حسين(عليه السلام) چنان تأثيرى در ميان آنان گذاشت كه به چيزى جز شست‌وشوى لكّه ننگ بى‌وفايى و عدم نصرت آن‌حضرت فكر نمى‌كردند. آن‌ها نه طالب فتح و پيروزى بودند و نه براى رسيدن به حكومت و غنايم پيكار مى‌كردند. آن‌ها وقتى كه از شهر و ديار خويش خارج شدند، مى‌دانستند كه ديگر باز نخواهند گشت و همه اين‌ها را جناب «سليمان بن صرد خزاعى» به آن‌ها گوشزد كرده‌بود و توّابين نيز در پاسخ سليمان گفتند: «ما براى دنيا و رسيدن به حكومت قيام نمى‌كنيم و هدف ما توبه از گناهان خويش و خون‌خواهى فرزندان دختر رسول خدا است».[1]
آنان در واقع مى‌خواستند با كشتن و كشته شدن، از عذابى كه به روح و جانشان افتاده بود، رهايى يابند و گناهان خويش را شست‌وشو دهند. به همين دليل در همان زمان، مختار نيز براى جمع‌آورى نيرو جهت مبارزه و قيام عليه حكومت ستمگر تلاش مى‌كرد، ولى با اين‌حال حاضر به همكارى با سليمان نبود و مى‌گفت: «سليمان مى‌خواهد با اين قيام، خود و يارانش را به كشتن دهد، او مردى است كه از آيين جنگ آگاهى ندارد».[2]
آنان در آغاز قيام كنار قبر امام حسين(عليه السلام) رفتند و نهضت خويش را از آن‌جا آغاز كردند و نخستين بار توسّط برخى از آنان شعار «يالَثاراتِ الْحُسَيْنِ» سر داده‌شد. همه اين تلاش‌ها و جانبازى‌ها توسّط كسانى صورت مى‌گرفت كه روزى در كوفه از تهديدهاى «ابن زياد» كه با تعداد محدودى وارد كوفه شد، ترسيده بودند و مسلم بن عقيل(رحمه الله) سفير امام حسين(عليه السلام) را تنها گذاشتند و شهر را تسليم دشمن كردند؛ ولى پس از حادثه عاشورا، چنان روحيّه‌اى پيدا كردند كه جان بركف دست به قيام زدند تا كشته شدند.[3]
[1]. ابن اثير، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج 4، ص 176.
[2]. همان، ص 163.
[3]. داودی، سعید/ رستم نژاد، مهدی (زیر نظر آيت الله العظمى ناصر مكارم شيرازى)، عاشورا ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها، امام على بن ابى طالب عليه السلام، ص 668.