بهشت

بهشت یعنی کانون انواع مواهب و نعمتهای الهی، اعم از معنوی و مادی، بهشت وعدۀ حتمی خداوند به فرمانبرداران و نوعی تفضل است، بهشت براى بهشتيان سراى امن و سلامت است.

چنانکه خداوند در بارۀ بهشتیان چنین می فرماید: «پرهيزكاران در جايگاه امن و امانى هستند.»[1]،  «براى آنان نزد پروردگارشان خانه سلامت است.»[2]، «در بهشت نه خورشيدى مى بينند (كه از گرمايش اذيت شوند) و نه سرماى سخت (كه از سرديش ناراحت گردند).»[3] «و بهشتى كه پهناى آن (به پهناى ) آسمانها و زمين است، براى پرهيزكاران آماده شده است.»[4]

[2] (لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ)، انعام، 128.

[3] (لايَرَوْنَ فيها شَمْسا وَ لازَمْهَريرا)، انسان، 13.

[4] (وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الاَْرْضُ اُعِدَّتْ لِلْمُتَّقينَ)، آل عمران، 133.