searchicon

کپی شد

ايمان

عملى است كه از قلب سر مى‏زند و در شمار افعال قلبى و اختيارى است و با علم و عقيده متفاوت مى‏باشد؛ چون علم و عقيده بدون اختيار حاصل مى‏شوند و تابع مقدمات و مبادى خاص خود هستند.[1] ايمان، دل دادن و دل سپردن است و اين زمانى محقق مى‏شود كه روى دل به سوى ديگر نباشد. ايمان پذيرش و التزام عملى به يك حقيقت است و از مقوله ی فهميدن و دانستن نيست، علم، به ذهن مربوط است و ايمان، كار دل است، البته علم زمينه ساز ايمان و شرط لازم براى آن است.[2]

شهيد مطهرى، در فرق بين علم و ايمان اين گونه مى‏فرمايند: علم به ما روشنايى و توانايى مى‏دهد و ايمان عشق و اميد و گرمى، علم ابزار مى‏سازد و ايمان مقصد، علم سرعت مى‏دهد و ايمان جهت، علم توانستن است و ايمان خوب خواستن، علم مى‏نمايانند كه چه هست و ايمان الهام مى‏بخشد كه چه بايد كرد. علم وجود انسان را به صورت افقى گسترش مى‏دهد و ايمان به شكل عمودى بالا مى‏برد. علم زيبايىِ عقل است و ايمان، زيبايىِ روح. علم زيبايىِ انديشه است و ايمان، زيبايىِ احساس.[3]


[1] اخلاق اسلامى، على شيروانى، ص 100.

[2] همان، ص 103 و 119.

[3] مقدمه‏اى بر جهان بينى اسلامى ، ص 23 – 21، با تلخيص.