انسان و دنیا پرستی

 علایق شدید مادی و دنیاپرستی انسان را به هر انحراف و گناهی، می کشاند؛ زیرا سوء استفاده انسان از دنیا و دلبستگی به آن، فریب خوردن، مغرور شدن و غافل شدن از آخرت را به دنبال دارد.

خداوند در این باره می فرماید: “کسانی که به دیدار ما امیدی ندارند و به زندگی دنیا دل بسته و بدان آرامش یافته اند و کسانی که از آیات ما بی خبرند، ایشان به دلیل کردارشان در آتش جای دارند”.[1]

بنابراين، دنیا پرستی سبب از دست دادن کرامت نزد پروردگار است. انسان کريم خدايی را که کريم ترين است، نافرمانی نمی کند و گوهر کرامت را به معصيت نمی آلايد، چنان که امام علی (ع) فرمود: “من کرمت عليه نفسه، هانت عليه شهواته”؛[2] هر کس کرامت نفس داشته باشد، شهوت پرستی و تمايلات نفسانی نزد او خوار و حقير است.