اندیشه و مکتب شیخ بهایی

مرحوم شیخ بهایی حکیمِ جامعِ تمدنی‎سازی بود که برای اصلاح جامعه و تمدن اسلامی – ایرانی، طریق عرفان اجتماعی[1] را پیشه خود ساخته بود. نگاه شیخ بهایی به اسلام، با ویژگی تمدنی همراه بود؛ او به‎خوبی دریافته بود که نگاه تک‌ساحتی به دین، تصویر درستی از دین ارائه نمی‌دهد. شیخ بهایی حکیم، فقیه، عارف، منجم، ریاضی‌دان، مورخ، ادیب و شاعر بزرگی که مهم‎ترین ویژگی او را جامعیت اندیشه‎اش بود، بین حکمت، فقه، طب، ریاضیات، عرفان، شعر و ادب و بین علم و عمل و ذوق و نظر را جمع کرده‌بود.

به اعتقاد شیخ بهایی برای ساختن فرهنگ و جامعه دینی، وجود مؤلفه‌های گوناگون علمی و فرهنگی ضروری است.[2]

[1]. عرفان اجتماعی، عرفانی است که به مسائل گوناگون اجتماعی (سیاست، اقتصاد، آموزش و پرورش در ابعاد علمی و عملی) توجه دارد و به بیان دیگربا تفسیری عارفانه از جامعه به عنوان تجلی الهی، جامعه را از کثرت به سوی وحدت سوق و سیر می‌دهد؛ پایگاه اطلاع رسانی مجمع عالی حکمت اسلامی.

[2]. برگرفته از سایت فروغ حکمت؛ فنایی اشکوری، محمد، استاد فلسفه مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره).