امان‌نامه به عمر بن سعد و قتل وی

عمر بن سعد، عبدالله بن جعده را که از نزدیکان حضرت علی(علیه السلام) بود به نزد مختار فرستاد تا برای وی امان گیرد، مختار بنابر مصالحی به وی امان داد به شرط آن‌که از خانه خویش خارج نشود و هم‌چنین اشتباهی از وی سر نزند. محمد بن حنفیه از آزادی عمر بن سعد اظهار نگرانی کرد. وقتی خبر این نگرانی به مختار رسید، مختار در جمعی که نزدیکان عمربن سعد بودند از کشتن عاملان اصلی جریان کربلا در روزهای آینده خبر داد.[1] عمر بن سعد روزی از خانه خارج شد و به مکان دیگری رفت و سپس به خانه خویش بازگشت. وقتی این خبر (که به منزله نقض پیمان‌نامه‌اش بود) به مختار رسید، مختار از این فرصت استفاده کرد و ابوعمره یعنی همان کیسان، را برای کشتن عمر بن سعد به منزلش فرستاد و ابوعمره پس از کشتن وی، سرش را برای مختار آورد.[2]

در نقلی دیگر، ابوعمره، مخفیانه به سوی خانه عمربن سعد در کوفه رفت و او را غافلگیر کرد و گردن زد و سرش را برای مختار برد.[3] با این حال بنابر آن‌چه دینوری گفته، یکی از یاران مختار، عمر بن سعد را اسیر کرد و نزد مختار برد و سپس کیسان به دستور مختار او را گردن زد.[4]

[1]. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج ۶، ص ۶۱.

[2]. همان، ص ۶۲؛ ویکی شیعه.

[3]. بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف، ج ۶، ص ۴۰۶؛ تاریخ الطبری، ج ۶، ص ۶۱.

[4]. دینوری، احمد بن داود، الاخبار الطوال، تحقیق: عبدالمنعم عامر، ص ۳۰۱؛ ویکی شیعه.