امام کاظم (علیه السلام) و فطحیه

فطحى‏ مذهبان‏ معتقد به امامت‏ عبد اللَّه‏ بن‏ جعفر بن‏ محمّد (علیهما السلام)‏ هستند آن­ها را فطحى‏ گفته‏اند چون‏ می­‌گويند عبد اللَّه‏ سر بزرگى‏ داشت‏ بعضى‏ گفته‏‌اند پاهايش‏ دراز بود.

گروهى نيز  می­گويند اين لقب به واسطه يكى از رئيس هاى آن ها در كوفه به نام عبد اللَّه بن فطيح است ابتدا گروهى از بزرگان صحابه و فقها به اين مطلب اعتقاد داشتند چون گمان می­‌کردند كه امامت در فرزند بزرگ­تر است؟

بعضى پس از امتحان كه مسائلى از حلال و حرام پرسيدند و جواب صحيح نشنيدند از امامت او برگشتند، در ضمن عبد الله كارهائى  می­‌كرد كه شايسته امام نبود.

عبد اللَّه هفتاد روز پس از درگذشت امام صادق (علیه السلام) از دنيا رفت عده‌ای از کسانی که به امامت او معتقد بودند جز تعداد کمی بقیه از امامت او برگشتند و معتقد به امامت موسى بن جعفر (علیهما السلام) شدند و به این روایت استناد می کردند که امامت دو برادر جز از امام حسن و امام حسين (علیهما السلام) نخواهد بود آن تعداد کمی هم که بر امامت عبد اللَّه باقی ماندند پس از مرگ عبد اللَّه به امامت حضرت موسى بن جعفر (علیهما السلام) شدند.

از حضرت صادق (علیه السلام) روايت شده، كه به پسرش موسى بن جعفر (علیهما السلام) فرمود: پسرم برادرت ادعاى مقام مرا خواهد كرد با او منازعه مكن و حرفى به او مزن او اولين كسى است كه به من ملحق مى‏‌شود.[1]