کپی شد

امام کاظم (ع) و فرقه ها

امام کاظم (ع) بعد از شهادت پدر بزرگوارش با چند گروه از مردم مواجه شدند:

گروه اول معتقد شدند كه جعفر بن محمد (ع) زنده است و نمى‏ميرد، زيرا او قائم آل محمد (ع) و همان مهدى‏اى است كه پيامبر (ص) ظهورش را بشارت داده است، اين گروه نزد شيعه «ناووسيّه» ناميده شوند.

گروه دوم معتقد بودند كه امام پس از جعفر بن محمد (ع)، عبد الله است كه بزرگ‏ترين فرزند به جاى مانده آن حضرت بود. آنان به نام «فطحيّه» شهرت يافتند، زيرا عبد الله بن جعفر به لقب «افطح» شناخته مى‏شد. [1]

 گروه سوم معتقد به امامت اسماعيل بن جعفر (ع) شدند اگر چه در اين باره اختلافاتى هم بين خود داشته‏اند، گروهى از اين دسته وفات اسماعيل را در زمان حيات پدرش انكار كرده‏اند، و می گويند وى زنده بود، و پدرش به امامت وى تصريح كرده است، اين عده بسيار اندک بودند.[2]

برخی نیز معتقد بودند كه امام پس از جعفر بن محمد (ع)، اسماعيل است؛ زيرا در زمان پدرش وصيت به نام او انجام گرفته است و اين فرقه «خطّابيه» هستند، پيروان ابو الخطاب كه در كوفه قيام كرد و [سرانجام‏] عيسى بن موسى بن على عباسى او را از پاى درآورد. [3]

بعضى از آنان عقيده دارند كه اسماعيل در زمان پدرش وفات كرد، جز اين كه وى قبل از وفاتش به امامت فرزندش محمد تصريح كرده و اين محمد پس از وى امام است، اين جمعيت را قرامطه می گويند، كه نسب آنان را به مردی كه نام او قرمطويه بود، می­رسانند و اين جماعت را مباركيه هم می گويند؛ زيرا كه نسب آنان به مبارک غلام اسماعيل ابن جعفر (ع) می­رسد.[4]

سپس پيروان محمد بن اسماعيل پس از مرگ او به دو گروه منشعب شدند: گروهى به پيشوايى محمد بن جعفر گردن نهادند كه به «سمطيه» شهرت يافتند.

گروهى ديگر گفتند امامت از آن بزرگ‏ترين فرزندان [امام‏] جعفر بن محمد (ع) است كه پس از او [زنده‏] ماند؛ و او عبد الله بن جعفر است. وقتى عبد اللّه وفات كرد، پيروانش به امامت موسى بن جعفر (ع) بازگشته و او را وصىّ عبد الله بن جعفر پنداشتند.

گروه چهارم امامت را پس از جعفر بن محمد (ع) از آن فرزندش موسى (ع) دانستند و در آن حضرت توقف نمودند كه به «واقفیه» شهرت يافتند.[5]



[1]. ناشئ، اكبر، فرقه‏هاى اسلامى و مسأله امامت‏، ترجمه، ايمانى‏، عليرضا، ص 72.

[2]. طبرسی، إعلام الورى بأعلام الهدى، ص 295.

[3]. فرقه‏هاى اسلامى و مسأله امامت‏، ترجمه، ايمانى‏، عليرضا، ص 72.

[4]. إعلام الورى بأعلام الهدى، ص 295.

[5]. فرقه‏هاى اسلامى و مسأله امامت‏، ترجمه، ايمانى‏، عليرضا، ص 72.