امام حسن عسکری (علیه السلام) و توجه به پیروان

حسن بن محمّد قمى از مشایخ و پیران قم روایت كرده ‏است كه حسین بن حسن، از نوادگان امام جعفر صادق (ع)، در قم زندگى می كرد و آشكارا به شرب خمر مى‏پرداخت. یک روز براى احتیاجى كه داشت به در خانه «احمد بن اسحاق اشعرى» كه وكیل امام حسن عسکری (ع) در قم بود، رفت، ولى احمد بن اسحاق به او اجازه ورود نداد، به ناچار با اندوه و ناراحتى به خانه خود برگشت.

احمد بن اسحاق آن سال عازم حج شد. همین كه به سامراء رسید برای زیارت و ملاقات با امام حسن عسكرى (ع) اقدام نمود، ابتدا اجازه ورود خواست، اما امام (ع) بر خلاف انتظارش به او اجازه نداد. او منقلب شده و شروع به گریه‏ کردن كرد و بسیار زارى و تضرع نمود تا بالاخره اجازه ورود یافت، وقتى وارد شد عرض كرد: ای فرزند رسول خدا (ص)، چرا به من اجازه نفرمودید خدمتتان برسم، من كه از شیعیان و ارادتمندان شما هستم.

آن حضرت فرمود: چون پسر عموى مرا از در خانه‏ات راندى. احمد گریه‏اش گرفت و قسم یاد كرد كه اجازه ندادن من به این جهت بود كه شاید او از شراب خوارى توبه كند. فرمود: راست می گوئى، ولى چاره‏اى نیست باید آنها را گرامى بدارید و احترام كنید. در هر حال مبادا ایشان را تحقیر كنید و اهانت نمایید؛ چون به ما خاندان اهل بیت (ع) انتساب دارند كه در این صورت زیانكار خواهید بود.

وقتى احمد به قم برگشت، بزرگان به دیدن او آمدند. حسین نیز از كسانى بود كه به دیدن احمد شتافت، اما همین كه احمد او را دید از جاى جست و به استقبالش شتافت و اكرامش نمود و در صدر مجلس او را نشانید. دیدن این همه احترام برای حسین بى‏سابقه بود و آن را دور از انتظار شمرد. پرسید: چه شده كه این قدر به من احترام می كنى؟ احمد جریان خود را با امام عسكرى (ع) توضیح داد.

همین كه حسین این قضیه را شنید، از كار زشت خود پشیمان شد و توبه كرد، آن گاه به خانه برگشت و تمام شراب‏هایى كه داشت به زمین ریخت و اسباب و وسایل شراب را شكست و از پرهیزكاران و صالحین و اشخاص با ورع گردید. او پیوسته ملازم مسجد بود و اعتكاف مى‏كرد و شب زنده‏دار بود، تا آن که رحلت نمود و نزدیک قبر حضرت معصومه (س) دفن شد.[1]

این داستان، از یک سو نشانۀ توجه ویژه امام (ع) به شیعیان و پیروان خود است که کوچکترین خطاهای آنها را گوشزد می نماید تا آنان متنبه شده و در طریق اصلاح خود قدم بردارند و از سوی دیگر علامت مهربانی و عنابت خاص آن حضرت به فرزندان حضرت زهرا (س) است که با لطافتی خاص، زمینه توبه و پرهیزگاری آنان را فراهم می آورد.