کپی شد
امام حسن عسکری (علیه السلام) از نگاه اهل بیت (علیهم السلام)
از جابر بن عبدالله انصاری نقل شده است: داخل مسجد کوفه شدم در حالی که امیرالمومنین (ع) با انگشت خودش می نوشت و تبسم می کرد از ایشان سوال کردم چه چیزی باعث خنده شما شده ؟ ایشان فرمودند تعجعب می کنم از کسانی که این آیه را می خوانند و آن گونه که باید حق معرفت این آیه را بشناسند نمی شناسند. سوال کردم کدام آیه را؟فرمودند خدا فرموده است: خدا نور آسمانها و زمين است، صفت نور هدايت خدا مانند قنديلى است (مراد حضرت محمد است) در آن چراغى هست(مراد من هستم) آن چراغ در شيشهايست (مراد حسن و حسین است)، آن شيشه گويى ستاره درخشانى است (مراد علی بن حسین است)كه از درخت مبارک( مراد محمد بن علی است) زيتون (جعفربن محمد) نه شرقى (موسی بن جعفر) و نه غربى (علی بن موسی الرضا) روشن مىشود، روغنش از كثرت صاف بودن نزديک است بدون رسيدن آتش روشن شود (مراد علی بن محمد است)، نورى است بالاى نورى (حسن بن علی)، خدا هر كه را خواهد به نور خويش هدايت مىكند( مراد حضرت مهدی است) و براى مردم اين مثلها را مىزند، خدا به هر چيز داناست.[1]
[1]. البحراني، هاشم ، اللوامع النورانيّة في أسماء علي وأهل بيته القرآنيّة. ص247 – 248. روي عن جابر بن عبد الله الأنصاري قال:”دخلت إلى مسجد الكوفة وأمير المؤمنين صلوات الله وسلامه عليه يكتب بإصبعيه ويتبسم، فقلت له: يا أمير المؤمنين ما الذي يضحكک؟ فقال (ع): عجبت لمن يقرأ هذه الآية ولم يعرفها حق معرفتها، فقلت له: أي آية يا أمير المؤمنين؟ فقال: قوله تعالى (اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ)، المشكاة محمد ص (فِيهَا مِصْبَاحٌ) أنا، (الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ) الحسن والحسين، (كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ) وهو علي بن الحسين، (يُوقَدُ مِن شَجَرَةٍ مُّبَارَكَةٍ) محمد بن علي، (مُّبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ) جعفر بن محمد، (لّا شَرْقِيَّةٍ) موسى بن جعفر، (وَلا غَرْبِيَّةٍ) علي بن موسى الرضا، (يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ) محمد بن علي، (لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَار) علي بن محمد، (نُّورٌ عَلَى نُورٍ) الحسن بن علي، (يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَن يَشَاء) القائم المهدي، (وَيَضْرِبُ اللَّهُ الأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيم