امام باقر(علیه السلام) و رسیدگی به محرومان

امام باقر (علیه السلام) همانند دیگر ائمّه معصوم (علیهم السلام) نسبت به مردم (خصوصاً شیعیان ) کمک های مالی داشته و هماره پذیرای محرومان جامعه بود؛ به گونه ای که راویان و سیره نگاران به سخاوت و مهمان نوازی حضرت، اذعان و اعتراف نموده اند. در این جا به سخنان برخی از آنان اشاره می شود:

الف. حسن بن کثیر می گوید: نزد امام باقر(علیه السلام) از فقر خویش و بی وفایی دوستانم، گلایه کردم؛ آن حضرت فرمود: بد برادری است آن که در زمان توانگری، حقّ تو را نگه دارد ولی به هنگام احتیاج، رشته دوستی خود را از تو بِبُرد.

سپس به غلامش دستور داد کیسه ای (هفتصد درهم) آورده تا به من دهد. آن گاه فرمود: این پول ها را خرج زندگیت کن و هرگاه تمام شد، مرا آگاه ساز.[1]

ب. عمرو بن دینار و عبدالله بن عبید بن عمیر می گویند: هر وقت به دیدار امام باقر (علیه السلام) می رفتیم، به ما خرجی، پوشاک و پول می داد و می فرمود: پیش از آن که به ملاقاتم بیایید، این هدایا برای شما تهیّه شده بود.[2]

ج. سلیمان بن قرم می گوید: آن حضرت به ما پانصد، ششصد تا هزار درهم هدیه می داد و هیچ‌گاه از کمک به برادران دینی اش، پاسخ به نیاز ارباب رجوع و رسیدگی به حال محرومان، افسرده و خسته نمی شد.[3]

د. نیز امام صادق (علیه السلام) فرموده است:

در یکی از روزها به حضور پدرم رسیدم در حالی که میان نیازمندان مدینه، هشت هزار دینار، تقسیم کرده و یازده برده را آزاد ساخته بود.[4]

ج. امام صادق (ععلیه السلام) می فرماید: پدرم با این که از نظر امکانات مالی، نسبت به سایر خویشاوندان، در سطح پایین تری قرار داشت و مخارج زندگی وی، سنگین تر از بقیه بود، هر جمعه به نیازمندان انفاق می کرد و می فرمود: انفاق در روز جمعه، دارای ارجی فزون تر است، چنان که روز جمعه، خود بر سایر روزها برتری دارد.