امام باقر(علیه السلام) مؤسس مدرسه دینی

امام باقر(علیه السلام) در دوران امامت خویش، با وجود شرایط نامساعدی که بر عرصه فرهنگ اسلامی سایه افکنده بود، با تلاشی جدّی و گسترده، نهضتی بزرگ را در زمینه علم و پیشرفت های آن طراحی کرد. تا جایی که این جنبش دامنه دار به بنیان گذاری و تأسیس یک دانشگاه بزرگ و برجسته اسلامی انجامید که پویایی و عظمت آن در دوران امام صادق (علیه السلام) به اوج خود رسید.

دوران امامت امام محمّد باقر (علیه السلام) دورانى پر آشوب از جنگ بنى اميّه و بنى عبّاس بود، (اگر چه كه عباسيّان پس از وفات امام باقر (علیه السلام) به روى كار آمدند) با اين حال سكوت و آرامشى آكنده از خشم بر مردم حكم فرما بود و امام (علیه السلام) از اين شرايط كمال استفاده را در جهت تربيت شاگرد و استحكام و گسترش تشيّع و انقلاب فرهنگى‏ نمود و در محضر خود بسيارى از دانشجويان و طالبان علم را از سرچشمه علوم امامت سيراب فرمود، و به تأسيس دانشگاه علوم اسلامى اقدام نمود و به همين دليل به لقب باقر العلوم، يعنى شكافنده دانش ها ملقب گرديد.[1]