امامان معصوم(علیه السلام)، واسطه رزق

جهان بر اساس نظام علّت و معلولی و اسباب و مسببات آفریده شده است و نیازمندی های بشر با عوامل و اسباب مادی و گاهی غیر مادی برآورده می شود. خداوند متعال زمین را به وسیلۀ خورشید نورانی کرده است و به وسیلۀ آب و غذا رفع تشنگی و گرسنگی از موجودات می نماید. درمیان اسباب و واسطه های الهی، می توان به انسان های کامل؛ یعنی معصومین(ع) اشاره نمود.

ائمۀ معصومین (ع) در اثر پرورش قابلیت ها و کسب شناخت و معرفتی والا و رسیدن به ایمان و یقین برتر به حوزۀ ولایت الاهی راه یافتند که پیامد مبارک آن، افاضۀ حضرت حق از ولایت تکوینیۀ خویش به آن ذوات مقدسه بوده است. کارنامۀ زندگی معصومین (ع) حاکی از آن است که عبودیت و بندگی خدا و ارتباط دائمی با مبدأ کائنات در سر لوحۀ زندگی آن بزرگواران قرار داشته که با همین اکسیر بندگی خدا، کیمیاگری می کردند و روح حیات را در کالبد نظام هستی می دمیدند که “بکم یمسک السماء أن تقع علی الأرض الا بإذنه”؛ به واسطۀ شما آسمان نگه داشته می شود که بر زمین جز به امرش نیفتد.[1]

“و بیمنه رزق الوری و بوجوده تثبت الارض والسماء”؛ به یمن وجود آن بزرگواران موجودات روزی می خورند و آسمان و زمین ثابت و برقرار است.[2]

پس امام واسطۀ فیض و رزق الاهی، سبب متصل میان زمین و آسمان و مجرای نزول برکات آسمانی بر مردم است.[3] در روایات و زیارات آمده است: «زمین به واسطۀ شما، درخت می رویاند، به سبب شما درختان میوه می دهند، به واسطۀ شما آسمان باران  و رزقش را می باراند و به وسیلۀ شما خداوند مشکلات را بر طرف می کند».[4]

از ویژگی های امام آن است که درِ خانه خداوند است؛ یعنی هر کس می خواهد از فیض الهی بهره مند گردد باید از درِ آن وارد شود و امامان درهای فیض خداوند هستند. قرآن می فرماید: « وَ لَيْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ ظُهُورِها وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقى‏ وَ أْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ أَبْوابِها وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»[5]؛یعنی نیکی آن نیست که از پشت خانه ها وارد آن شوید، بلکه نیکی آن است که پرهیزگار بوده و از در خانه وارد آنها شوید. امام باقر (ع) می فرماید: «آل محمد ابواب الله و سبیله…»[6] یعنی خاندان محمد(ص) درهای خدا و راه رسیدن به او هستند.