کپی شد
امامان مشترک، مستور و ظاهر فرقه اسماعیلیه
امامان مشترک اسماعیلیه
مذهب اسماعيلى از روز اوّل، به سان ديگر مذاهب، داراى فرق مختلف نبود، ولى بعدها به سه فرقه اصلى تقسيم شد كه عبارتند از: 1. مستعليه؛ 2. نزاريه مؤمنيه؛ 3. نزاريه قاسميه (معروف به آغاخانيه). همه اين سه فرقه، امامان ياد شده در زير را، به امامت پذيرفته‌اند و آنان عبارتند از:
- اسماعیل بن جعفر الصادق (علیه السلام) (110- 145 ه).
- محمد بن إسماعیل (132- 193 ه).
- عبداللَّه بن محمد الرضی (179- 212 ه).
- أحمد بن عبداللَّه الوفی (198- 265 ه).
- الحسین بن احمد التقی (219- 289 ه).
- عبید‌اللَّه المهدی (260 – 322 ه)، (مؤسس دولت اسماعیلی در مغرب).
- القائم بأمر اللَّه (280 – 334 ه).
- امام المنصور باللَّه (303 – 346 ه).
- المعزّ لدین‌اللَّه (مؤسس حکومت فاطمی در مصر) (319 – 365 ه)،
- العزیز باللَّه (344 – 386 ه).
- الحاكم بأمر اللَّه (375 – 411 ه).
- الظاهر لإعزاز دین اللَّه علی بن منصور (395 – 427 ه).
- المستنصر باللَّه (420- 487 ه).[1]
امامان مستور و ظاهر اسماعیلیه
بعضی امامان اسماعیلیه مستور و پنهان بودند و دعوت خود را پنهانى انجام مى‌دادند تا گرفتار نشوند، و بعضی دیگر، ظاهر و آشكار بودند و به خاطر قدرتى كه پیدا كردند، پرده غیبت را پاره نمودند و آشكارا به امامت خود دعوت مى نمودند.
امامان مستور اسماعیلیه از اسماعیل بن جعفر الصادق (علیه السلام) (110- 145 ه) تا الحسین بن احمد التقی (219- 289 ه) است.[2] امامان ظاهر نیز از عبید‌اللَّه المهدی (260 – 322 ه)، (مؤسس دولت اسماعیلی در مغرب) شروع شده تا المستنصر باللَّه (420- 487 ه) ادامه می یابد.[3]
[1]. ر.ک: سبحانی، جعفر، بحوث في الملل و النحل، ج 8، ص 69 و 107 – 142.
[2]. ر.ک: همان، ص 71 – 102.
[3]. ر.ک: همان، ص 107 – 142.