Warning: filemtime(): stat failed for /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/assets/js/front.min.js in /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/easy-table-of-contents.php on line 236
searchicon

کپی شد

امامان مستعلیه

«اسماعیلیه» بعد از مرگ المستنصربالله (امام سیزدهم) به دو فرقه مستعلیه و نزاریه تقسیم شدند. مستعلیه، «احمد مستعلی»؛ فرزند مستنصر را امام خود قرار دادند، امّا نزاریه بعد از مستنصر به مستعلی پشت کرده و به امامت «نزار بن معد»؛ فرزند دیگر مستنصر قائل شدند.

طبق نظر «عارف تامر»، فرقه مستعليه معتقد است: امام قائم به أمر، بعد از مستنصر، اين سه نفر ياد شده در زيرند كه بعد از آنها دوران ستر و پنهانى ائمه آغاز مى شود و آن سه نفر عبارتند از:

1- احمد المستعلی.

2- الآمر بأحکام اللَّه.

3- الطيّب بن الآمر «المستور».

عارف تامر مى گويد: امامت مستعليه با غيبت «الطيب»، متوقف مى شود و آنان در انتظار بازگشت او هستند؛ به همین جهت بعد از طیب دوره «ستر» شروع شده و امام ظاهر وجود ندارد و به جای آن، «داعى مطلق» ریاست دینی و کارهای امام را به عهده می گیرد.[1]

اما بنابر نظر «ابن خلکان» امامت در مستعلیه به وسيله «الحافظ لدين الله» ادامه پيدا مى كند:

امام اوّل: المستعلی باللَّه (467- 495 ه)

امام دوم: الآمر بأحكام اللَّه (490- 524 ه)

امام سوم: الحافظ لدین اللَّه (467- 544 ه)

امام چهارم: الظافر بأمر اللَّه (527- 549 ه)

امام پنجم: الفائز بنصر اللَّه (544- 555 ه)

امام ششم: العاضد لدین اللَّه (546- 567 ه).[2]

پس از دوران عاضد، دعوت اسماعيليه، دوباره به حالت پنهانى و زير زمينى بازگشت و به جاى امامان آشكار، به نظام داعيان بازگشتند، كه داعيان، آشكار و امامان، پنهان بودند.[3]

[1]. ر.ک: تامر، عارف، الإمامة فی الإسلام، ص 103 و 104و 165؛ سبحانی، جعفر، بحوث في الملل و النحل، ج 8، ص 70.
denmarkrx.com/ punkter, hvor BPPV eksisterer, er det positivt at foretage kanalomvendingsmanøvrer, og derefter udføres hjemmeøvelser mod uafskallet.

[2]. ر.ک: ابن خلكان، احمد بن محمد، وفيات الأعيان و أنباء أبناء الزمان‏، محقق: عباس، احسان‏، ج 7، ص 158؛ سبحانی، جعفر، بحوث في الملل و النحل، ج 8، ‏ص 143 – 150؛ سبحانى، جعفر، فرهنگ عقايد و مذاهب اسلامى، مترجم: سبحانى، علي رضا، ص 325.

[3]. فرهنگ عقايد و مذاهب اسلامى، مترجم: سبحانى، علي رضا، ص 328.