اقدامات ادریس بن عبدالله بعد از بیعت

زمانی که دولت ادریسیان (ادارسه) در مناطقی از مغرب استقرار یافت، ادریس لشکرش را به سوی بربرهای مغربی؛ مانند قبایل قندلاوه و بهلوانه و مدیونه و  مازار که هنوز مجوسی و یهودی و نصرانی بودند، حرکت داد و تامسنا و شهر شاله و تادلا را تصرف کرد و اکثر بربرهای یهودی و نصرانی، خواه و ناخواه به  دست او اسلام آوردند. ادریس سنگرها و دژهایشان را ویران نمود. آن‌گاه در سال ۱۷۳ قمری به تلمسان رفت. جماعتی از قبایل بنی یفرن و مغراوه در آن‌جا بودند. امیر آن دیار محمد بن حرز بن جزلان با او رو‌به‌رو شد، ولی سر به اطاعت فرود آورد و ادریس نیز او و دیگر مردم زناته را امان داد و آن شهرها را در تحت فرمان گرفت و مسجدی ساخت و برای آن منبری ترتیب داد و نامش را بر آن منبر نوشت که این منبر هنوز هم بر جای است، سپس به شهر ولیلی بازگشت.[1]

[1] . ابن خلدون، عبدالرحمن محمد، دیوان المبتدا و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشان الاکبر، تحقیق: شحاده، خلیل، ج ۴، ص ۱۷؛ برگرفته از سایت ویکی فقه.