افضلیت پیامبر(صلی الله علیه و آله) بر امامان

چهارده معصوم، چهارده ستاره در بالاترین درجات روحانی، ملکوتی و کمال انسانی هستند. همگی این ستارگان از محضر علم و کمال الهی سیراب گشته و هیچ گونه قصور و گمراهی در وجودشان رخنه نمی کند. «خداوند اراده کرده که هرگونه رجس و ناپاکی از وجود شما اهل بیت رخت برکند و شما را پاک و پاکیزه گرداند».[1] پس همگی این مفاخر عالم در منتهی الیه کمال بشری و سعادت هستند.

با این حال وجود حضرت رسول خاتم (ص) پر فروغ ترین و کامل ترین آنها است و دارای خصوصیات و امتیازاتی است که هیچ امام و معصومی در آن با او شریک نیست؛ چنان که در روایتی امام صادق (ع) می فرماید: «امامان به منزلۀ رسول الله هستند جز آن که آنها انبیا نیستند و برای آنها آنچه برای پیامبر حلال است، حلال نیست (داشتن بیش از چهار زن) اما در بقیۀ امور مانند پیامبرند».[2]

بنابر این حضرت ختمی مرتبت، سید الانبیاء و المرسلین محمد مصطفی (ص) گل سرسبد در میان این ستارگان، صاحب عالی ترین مقامات و بر فراز بلندترین قلۀ قرب الی الله است. چنان که به قول امام صادق (ع)[3] حضرت رسول (ص) اولین رسولی بود که ندای حق را (در عالم ذر) لبیک گفت و او نزدیک ترین افراد به باری تعالی بود و به درجه ای از مقام معنوی و روحانی پانهاد که هیچ فرشتۀ نزدیک درگاه خداوند و پیامبر ویژه ای به آن مقام نرسید. تا آن جا که خدایش در بیان شدت قرب او به خود فرمود: «فکان قاب قوسین او ادنی».[4] او است که در شب معراج تمام پله های صعود و مقامات معنوی را یک شبه طی می کند و به نهایت ممکن می رسد، در میان چهارده معصوم تنها شخصی است که از دریچه وحی مستقیماً با خدای سبحان مرتبط است. قرآن کریم بر او نازل می شود، کامل ترین دین و نعمت تامۀ الاهی توسط او به انسان ها هدیه می شود و او است که اخلاق کریمانه را به نهایت کمال می رساند[5] و یگانه فردی که باری تعالی در کلام خود سلام و صلوات دائمی خود، فرشتگان و مؤمنین را مخصوص او می گرداند.[6]

هر کدام از این خصوصیات به تنهایی می تواند شأن و جایگاه منحصر به فرد حضرت رسول (ص) را مشخص کند و چه زیبا بیان می دارد امام باقر (ع) منزلت و الای هر یک از معصومین را در این حدیث نورانی:«شجره طیبه[7] همان رسول خدا است… شاخۀ آن درخت علی (ع)، ساقۀ آن فاطمه (س) و میوه های آن امامان معصوم از فرزندان علی و فاطمه است».[8]

در این بیان نورانی جایگاه و شأن و منزلت چهارده معصوم به زیباترین و روشن ترین وجه ممکن بیان شده است.

در پایان این نکته را نیز متذکر می شویم که شناخت جایگاه و عظمت معصومین (ع) وظیفه و امر خطیری است که نباید در حق آن کوتاهی شود؛ زیرا افراط و تفریط در این امر هر دو خطا و موجب گمراهی است. چنان که علی (ع) در نهج البلاغه فرمود: «درباره من دو گروه به هلاکت می رسند، یکی آنها که در محبت به من غلوّ می کنند (و مرا خدا می پندارند) و دیگر آنها که در حق من کوتاهی می کنند».[9] پس ما موظف به شناخت حدود و قدر معصومان (ع) هستیم و باید با پرهیز از هرگونه تندروی یا بی اهمیتی بلکه با تمسک به آنها راه سعادت و خوشبختی را بپیماییم .

امید که همگی با عنایت حضرت حق (عزوجل) به صراط مستقیم رهنمون گشته و از سستی و کژی مصون بمانیم.