افشاگری امام حسن (علیه السلام) بر ضد معاویه

از دیگر برنامه های امام مجتبی (علیه السلام) در مدینه منوره، اظهار تنفّر و انزجار از حكومت بنی امیه بود. در هر زمان و مكان مناسبی كه فرصت می یافت مشروعیت حكومت معاویه را زیر سؤال می‌برد و نمی‌گذاشت تبلیغات مسموم آن ها كه وانمود می‌كردند با خاندان رسالت رابطه حسنه دارند و آنان نیز از بنی امیه راضی و خشنود هستند، به ثمر بنشیند.

در این مورد به عنوان نمونه به یک روایت بسنده می‌کنیم: روزی امام حسن مجتبی (علیه السلام) در میان مسجد الحرام طواف می‌كرد كه ناگاه چشمش به (حبیب بن مسلمه فهری)[1] افتاد. رو به وی كرد و فرمود: حبیب بن مسلمه! راه و مسیری را كه انتخاب كرده‌ای راه خدا نیست.

آن فاسق فریب خورده در جواب امام مجتبی (علیه السلام) از روی تمسخر و استهزاء گفت:

روزی كه خط و مشی پدرت علی (علیه السلام) را انتخاب كرده بودم در مسیر طاعت خدا بود؟!

حضرت به مطالب بی اساسش پاسخ داد و فرمود: آری، سوگند به خداوند كه تو برای رسیدن به اندكی از مال دنیا قلاده عبودیت و بندگی معاویه را بر گردن نهاده ای. اگر معاویه زندگی دنیایت را تأمین كرده، به جایش آخرت را از تو گرفته است و چنانچه تو كاری به گمان خود، نیک انجام دهی، مصداق این آیه شریفه گشته ای كه فرمود: و گروهی دیگر به گناهان خود اعتراف نموده و اعمال زشت و زیبا را به هم مخلوط كرده‌اند،[2] و سپس ادامه داد: امّا خدای سبحان در جای دیگر می فرماید: نه چنین است، دل های آنان بر اثر گناه و تبهكاری سیاه گشته و خود را تیره بخت نموده اند.[3]

آن گاه امام (علیه السلام) از حبیب بن مسلمه روی گردانید و به راه خود ادامه داد.[4] [5]