اطمینان از نبود مانع در اعضای وضو

در همۀ رساله های عملیه آمده است که: “اگر انسان شک كند كه به اعضاى وضوى او چيزى چسبيده يا نه، چنانچه احتمال او در نظر مردم به جا باشد؛ مثل آن كه بعد از گِل كارى شک كند گِل به دست او چسبيده يا نه، بايد وارسى كند، يا به قدرى دست بمالد كه اطمينان پيدا كند كه اگر بوده برطرف شده يا آب به زير آن رسيده است‏”.[1] بنابر این؛ چون در وضو لازم است آب به همۀ اعضای وضو برسد، کسی هم که به هر دلیل قسمتی از پوست اعضای وضویش كنده شده، اما هنوز کاملاً جدا نشده است و گاهى به بدن مى چسبد و گاهى فاصله پیدا می کند، بايد آن را قطع كند يا در هنگام وضو دقت کند که آب به زير آن برسد. همۀ کسانی که با رساله و مسائل شرعی مأنوس هستند، در مواقعی که احتمال عقلائی به وجود مانعی در اجزای وضو می دهند، چنین دقت ها و وارسی هایی را انجام می دهند؛ زیرا در صورت صحیح نبودن وضو، نماز به تبع آن باطل می شود. پس لازم نیست که همیشه قبل از هر بار وضو گرفتن یک بار تمام اعضای وضو بررسی گردد، بلکه تنها در مواردی که احتمال عقلائی به وجود مانعی در اجزای وضو داده می شود، ابتداء باید از نبودن مانع اطمینان حاصل نموده و سپس وضو گرفت.