اشو و نفی تاریخ ادیان

یکی از راه‌هایی که اشو برای مبارزه با ادیان برگزیده، فراموش کردن تاریخ است. در عرفان اشو، تاریخ، (خصوصا تاریخ ادیان) و مطالعه آن، به شدّت مذموم است. وی در برخی موارد سخنان پیامبران الهی (ع) و استادان بزرگ عرفانی را برای تأیید گفتار خود به کار می برد و بعضاً از آنان تمجید به عمل می آورد و در دیگر سخن آموزه‌های آنان را انکار و بیهوده می‌داند و خود را سرلوحه آگاهی مذهبی و توانایی دینی به شمار می آورد و با دیگر آموزه‌های ادیان بزرگ که حامیان فراوان دارند، سرجنگ می‌آورد و می‌گوید: از گوروهای (استادهای اخلاق) دروغین برحذر باشید، آنها بسیارند. گوروی دروغین به شما این دنیا را وعده می‌دهد. حتی اگر قرار باشد برای جهان دیگر قولی بدهد، باز هم به معیار این دنیایی است. او به شما زنی زیبا در بهشت وعده می دهد. او به شما قول جویبارهای شراب در بهشت را می دهد، اما این چیزها همیشه در حد وعده باقی می ماند.[1]

اشو در دیگر سخن معتقد است تاریخ خود را تکرار می کند؛ زیرا تاریخ به جماعت ناآگاه تعلق دارد. هستی هرگز خود را تکرار نمی کند. هستی بسیار پویا و بسیار متکبر است.[2]

من سرآغاز آگاهی مذهبی کاملاً نوینی هستم. لطفاً مرا با گذشته پیوند نزنید. گذشته حتی ارزش به خاطر سپاری ندارد. چه نعمت بزرگی برای بشریت خواهد بود، اگر سراسر تاریخ گذشته را کناری نهیم. همه گذشته را به گنجینه هزاره ها بسپاریم و به انسان، آغازی جدید بخشیم، آغاز غیرتحمیلی، و دوباره او را آدم و حوا کنیم تا بتواند از صفر شروع کند، انسانی نو، تمدنی نو، فرهنگی نو.[3]

وی در مسیر کشیدن خط ابطال بر روی تمام استادان الهی و عرفانی و کنار راندن پیامبران (ع) و استادان بزرگ در این حوزه می گوید: وقتی یک استاد زنده است، طریقش نیز زنده است. او مزه ای دارد تند و تیز. یک استاد را در حالی که زنده است، بچشید. ابلهان مرده پرستند. انسان خردمند دوستدار زندگی است.[4]

در پاسخ به سخنان اشو باید گفت:

تمام دانش پژوهان در حوزه الهیات و ماورالطبیعه و غیره، از تعالیم استادان گذشته خود استفاده می کنند. آیا اینان همه ابلهند و مرده پرست. اگر یک استاد، کلامی زیبا و شیرین داشت، ابلهی است که کلامش را پیروی کنند؟ و اگر این چنین باشد؛ این سخن در درجه نخست به پیروان اشو برمی گردد که شاگردان او بودند و هم اکنون به شدّت خواهان تعالیم و آموزه‌های عرفانی وی هستند.[5]