اشو و اعتقاد به تناسخ

یکی از آموزه های مهم دین و فرهنگ هندی که اشو نیز بر آن تأکید کرده، آموزه تناسخ است. تناسخ به معنای حلول روح انسان مرده در بدن انسان یا موجودی دیگر است. به این بیان که یک روح وجود دارد که از ابتدا بین بدن‌های مختلف در حال سیر است و از بدنی به بدن دیگر می رود. اشو در این باره می‌گوید: انسان گمان می کند خواهد مُرد، اما مرگ یک سفسطه است، هیچ کس تا کنون نمرده و هیچ کس تا کنون متولد نشده است، تولد و مرگ فقط دو قسمت ماجرای زندگی جاودان هستند، نه تولد آغاز این ماجرا است و نه مرگ پایان آن، تو پیش از تولد وجود داشتی و پس از مرگ وجود خواهی داشت.[1]

در جای دیگر می‌گوید: در مرگ، شخص فقط بدنش را ترک می کند و بلافاصله بدن دیگری را می گیرد.[2]

تناسخ، نخستین مبنا و مهم ترین اصل آیین های عرفانی هند است. جانبیناس، تناسخ را دارای ریشه‌ای مشترک و همه گیر در ادیان می‌داند و می گوید:

یکی از عقاید مهم، اعتقاد به انتقال ارواح یا تناسخ است، که آن را هندوان به زبان خود سمساره می گویند.[3]

این تفکر را در اکثر ادیان غیر الهی می توان دید؛ مانند: تمام آیین های هندی، اعم از هندوئیزم، جینیزم، بودیزم، آیین سیک و بحث تناسخ را در میان یونانیان نیز می توان مشاهده کرد.

دانشمندان و مورخان معتقدند، زادگاه اصلى این عقیده، کشور هند و چین بوده و ریشهٔ آن در ادیان باستانى آنها وجود داشته و هم اکنون نیز موجود است. سپس از آن‌جا به میان اقوام و ملل دیگر نفوذ نموده است احترامى که هم اکنون هندوها براى حیوانات قائل هستند، تا حدودى مربوط به همین عقیده است.[4]