اشعاری در مدح امام صادق (علیه السلام)

یکی از راه های شناخت فضائل و ویژگی های شخصیتی افراد، رجوع به اشعاری است که ادب دانان در باره وی سروده اند. از این رو به عنوان یک مؤید در مورد فضائل امام صادق (ع)، اشعاری را که علامه مجلسی در بحار الانوار در مدح امام صادق (ع) بیان کرده اند از نظر می گذرانیم.

1. چون امام صادق (ع) وفات يافت و به سوى قبرستان بقيع برده شد، ابو هريره عجلى اين ابيات را سرود:

أَقُولُ وَ قَدْ رَاحُوا بِهِ يَحْمِلُونَهُ

عَلَى كَاهِلٍ مِنْ حَامِلِيهِ وَ عَاتِقٍ‏

مى‏گويم و حال آن كه بر دوش هاى كسانى كه او را گرفته بودند او را مى‏بردند.

أَ تَدْرُونَ مَا ذَا تَحْمِلُونَ إِلَى الثَّرَى

ثَبِيراً ثَوَى مِنْ رَأْسِ عَلْيَاءَ شَاهِقٍ

آيا مى‏دانيد چه چيزى را به سوى خاك مى‏بريد  ! کسی که جایگاهش بر بالای قلۀ بسیار بلند است.

غَدَاةَ حَثَا الْحَاثُونَ فَوْقَ ضَرِيحِهِ

تُرَاباً وَ أَوْلَى كَانَ فَوْقَ الْمَفَارِقِ‏[1]

صبحگاهى خاک پاشندگان بر بالاى ضريحش خاک ريزند در حالى كه بهتر آن است كه خاک بر سر ريزند.

2. شوف العروس از دامغانى نقل مي كند كه عبد اللَّه بن مبارک به حضرت صادق (ع) رسيده اين شعر را سرود:

أنت يا جعفر فوق

المدح و المدح عناء

تو ای جعفر برتر و بالاتر از مدح و ستایشی، بلکه مدح در مقابل تو چیز کوچکی است.

إنما الأشراف أرض

و لهم أنت سماء

بزرگان در مقابل تو به منزلۀ زمین هستند و تو برای آنان آسمانی.

جاز حد المدح من

قد ولدته الأنبياء

چگونه می شود کسی را مدح نمود که پیامبر زاده است.

الله أظهر دينه و أعزه بمحمد

و الله أكرم بالخلافة جعفر بن محمد[2]

خداوند دینش را آشکار نمود و آن را به وسیلۀ محمد (ص)، عزیز نمود و خلافت را به وسیلۀ جعفر بن محمد (ع) کرامت بخشید.