استبراء از منی

استبراء یک عمل مستحبّ است و فلسفه استحبابش این است که استبراء از منی باعث می شود، ذرّات منی باقى مانده در مجرای ادرار خارج شود تا اگر بعد از غسل رطوبتی از انسان خارج شد در صحت غسل یا طهارت بدن خود دچار مشکل نشود. و استبراء از بول باعث می شود، ذرّات بول باقى مانده در مجرای ادرار خارج شود تا اگر بعد از آن رطوبتی از انسان خارج شد در صحت وضو (اگر بعد از بول و تطهیر وضوء گرفته است) و در طهارت بدن خود دچار مشکل نشود.[1]

حضرت امام خمینی (ره) در این زمینه فرموده اند:” مستحبّ است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند و اگر بول نكند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد، كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى را دارد “.[2]

استبراء از منی به دو روش امکان پذیر است:

1. انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند.

2. به همان روش استبراء از بول (به كيفيّتى كه در احكام تخلّى آمده است ) استبراء نماید.

حضرت آیت ا… بهجت در زمینه روش دوم فرموده اند: ” و اگر نمى‏تواند بول كند، بنا بر احوط بايد استبراء كند به كيفيّتى كه در احكام تخلّى گذشت و…”.[3]

بنا بر این خروج سه، چهار قطره بول برای استبراء از منی کافی است مخصوصا اگر بعد از آن استبراء از بول هم انجام شود.

اگر انسان بدون استبراء از منی، غسل کند و بعد از خروج از حمام، رطوبتی از او خارج شود، حکم را منی دارد[4] و بدن، لباس ها و حوله ای که با آن خود را خشک کرده است اگر با آن رطوبت تماس داشته باشد و رطوبت به آن منتقل گردد، نجس خواهد بود و غسل جنابت او نیز باطل است و باید مجددا غسل جنابت انجام دهد.