کپی شد
اساتید جهانگیرخان قشقایی
جهانگیرخان فقه و اصول و ادبیات عرب را نزد شیخ محمدحسن و محمدباقر نجفی و حاج ملاحسین علی تویسرکانی، حکمت و فلسفه را نزد آقا محمدرضا قمشه‌ای، طب را نزد ملاعبدالجواد طبیب معروف اصفهان، و ریاضی و هیئت و نجوم را از استادان سرشناس آن زمان فراگرفت.[1]
۱. معروف‌ترین استاد حکیم قشقایی، فیلسوف نامی و حکیم صمدانی، محمّدرضا صهبا قمشه‌ای (متوفا: ۱۳۰۶ هـ. ق.) از حکما و عرفای اصفهان بوده است. استاد مطهری (رحمةالله‌علیه) درباره او می‌نویسد: وی مردی به تمام معنی وارسته و عارف مشرب بود، با خلوت و تنهایی مانوس بود و از جمع گریزان. در جوانی ثروتمند بود در خشک‌سالی ۱۲۸۸ شمسی تمام ما یملک منقول و غیر منقول خود را صرف نیازمندان کرد و تا پایان عمر درویشانه زیست. حکیم قمشه‌ای در اوج شهرتِ آقا علی حکیم مدرس زنوزی و میرزا ابوالحسن جلوه به تهران آمد و با آن‌که مشرب اصلیش صدرایی بود، کتب بوعلی را تدریس کرد و بازار میرزای جلوه را که تخصصش در فلسفه بود، شکست به‌طوری که معروف شد: جلوه از جلوه افتاد. حکیم قمشه‌ای در تهران از دنیا رفت و در شهر ری و در گورستان مشهور به ابن بابویه، نزدیک مزار حاجی آخوند محلاتی مدفون شد.[2]
۲. مولی حسین‌علی تویسرکانی (متوفا: ۱۲۸۶ هـ. ق.):
یکی دیگر از استادان حکیم قشقایی، حاج مولی حسین علی تویسرکانی است.[3] که در حوزه علمیّه اصفهان به تدریس مشغول بود و بسیاری از مردم مقلد وی بودند. کشف الاسرار (۱۱ جلد) در شرح شرایع، شرح بر جامع عباسی، فصل الخطاب در اصول و رساله‌ای در ردّ اخباریّه از آثار اوست. وی در اصفهان از دنیا رخت بر بست و به دیار باقی شتافت و در تخت فولاد اصفهان، در ایوان بقعه تکیه آقاحسین خوانساری مدفون گردید.[4]
۳. حاج شیخ محمّدباقر نجفی مسجدشاهی:
وی از شاگردان سید محمّدباقر شفتی در اصفهان و شیخ مرتضی انصاری در نجف بود.[5]
۴. ملاّحیدر صباغ لنجانی (متوفا: ۱۲۸۸ هـ. ق.):
حکیم جهانگیرخان قشقایی علوم عقلی را نزد او فرا گرفت.[6]
۵. میرزا محمّدحسن نجفی (متوفا: ۱۳۱۷ هـ. ق.):
حکیم قشقایی شرعیّات را نزد این مجتهد عالی‌مقام فرا گرفت. میرزا محمّدحسن نجفی از شاگردان سید ابراهیم قزوینی، شیخ مرتضی انصاری و میرزای شیرازی بود.[7]
۶. ملاّاسماعیل اصفهانی درب کوشکی (متوفا: ۱۳۰۴ هـ. ق.)[8]
۷. میرزا عبدالجواد حکیم خراسانی (متوفا: ۱۳۲۷ هـ. ق.).[9]
[1]. آقابزرگ طهرانی، محمدمحسن، طبقات اعلام الشیعه: نقباء البشر فی القرن الرابع عشر، ج ۱، ص ۳۴۵؛ مهدوی، سید مصلح‌الدین، تذکرة القبور یا دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص ۲۴۶؛ هنرفر، لطف‌اللّه، اصفهان، ج۱، ص ۲۲۹؛ واعظ جوادی، اسماعیل، جهانگیرخان قشقائی، ج۱، ص ۵۸ ـ۵۹؛ جاویدان خرد، سال ۱، ش ۲، پاییز ۱۳۵۴.
[2]. مجلّه یادگار، سال سوم، شماره اول، ص ۷۷.
[3]. هنرفر، لطف‌الله، اصفهان، ص ۲۲۹.
[4]. دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص ۵۷۵-۵۷۸.
[5]. مهدوی، سید مصلح‌الدین، تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان در دو قرن اخیر، ج۱، ص ۳۱۳.
[6]. جابری انصاری، محمدحسن، تاریخ اصفهان، ج ۳، ص ۷۱.
[7]. دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج ۱، ص ۵۰۳-۵۰۴.
[8]. همان، ص ۲۶۸.
[9]. همان؛ ویکی فقه.