کپی شد
ازارقه
ازارقه فرقهاى از خوارج هستند كه نام خود را از پيشواى خويش نافع بن ازرق (كه ابو راشد كنيه داشت) گرفتند و می گويند: مخالفان ايشان از اهل قبله مشركند و هر كه به مذهب ايشان در نيايد ريختن خون او و زن و فرزندش جايز است.
پس از كشته شدن نافع، پيروان او با عبيد اللّه بن ماحوز بيعت كردند و تا شوال سال 66 هـ كه در سلبرى كشته شد پيشواى ايشان بود.
پس از كشته شدن زبير بن ماحوز، برادر عبيد الله بن ماحوز که خوارج بعد از قتل برادرش، به فرماندهى خود برگزيده بودند،[1] ازارقه با قطرى بن الفجأه كه از دليران زمانخويش بود بيعت كردند. بعد از قتل قطرى، ازارقه پراكنده شدند.
ازارقه سنگسار (رجم) كردن را منكر شدند و خيانت در امانت را روا دانستند و گفتند مخالفان ما مشركند و اداى امانت ايشان جايز نيست و حدّ شرعى را درباره كسى كه قذف مرد زن دار مىكرد روا ندانستند، ولى حدّ شرعى را بر كسانى كه قذف زنان شوهردار مىنمودند جارى مىكردند.
دست دزد را در بيش و كم مىبريدند و اندازهاى در مال دزدى در نظر نمىگرفتند.
ازارقه چون با نافع بن ازرق بيعت كردند او را امير المؤمنين خواندند و خوارج عمان و يمامه نيز به ايشان پيوستند.
حجاج بن يوسف، مهلّب بن ابى صفره را به جنگ ايشان فرستاد و از آنان كشتار بسيار كرد.
ازارقه، على (ع) را كافر شمردند و عبد الرحمن ملجم را در شهيد كردن آن حضرت بر حق مىدانستند.
ايشان خوارجى را كه از جنگ با مخالفان خوددارى مىكردند كافر شمردند و ريختن خون اطفال و زنان مخالفان را جايز مىدانستند و مىگفتند كه اطفال مشركان در دوزخند و نيز مىگفتند كه جايز است خداوند پيامبرى بفرستد در حالى كه مىداند پس از نبوتش كافر خواهد شد و جايز است كه پيغمبرى بفرستد كه پيش از نبوتش كافر بوده و از وى گناهان كبيره و صغيره صادر شده باشد و نيز می گويند كه: مرتكبان كبيره جملگى كافرند و با ديگر كفّار به دوزخ وارد می شوند.[2]
[1]. ابن اثير، كامل تاريخ بزرگ اسلام و ايران، ترجمه حالت، ابو القاسم، خليلى، عباس ، ج12،ص160، مؤسسه مطبوعاتى علمى، تهران، 1371ش.
[2]. بغدادى عبد القاهر الفرق بين الفرق و بيان الفرقة الناجية منهم، ص: 62-64، ناشر: دار الجيل- دار الآفاق، بيروت، 1408 ق؛ شهرستانى، الملل و النحل، ص 63-64، ناشر، الشريف الرضي، قم، چاپ سوم، 1364 ش؛ ش؛ مشكور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص43-44، ناشر، آستان قدس رضوى، مشهد چاپ دوم، 1372 ش