ارتباط معنای اصطلاحی سنت (روش ها) با معنای لغوی

سنت در لغت از ماده سَنَّ یَسُنُّ[1] است، به معنای دستور، وضع کردن دستور، سَنَّ سُنَّةً: دستوری را وضع كرد.[2] سنت در اصطلاح نیز از ماده سَنَّ یَسُنُّ سُنَّةً گرفته شده است و دلالت بر وضع دستور و قانون است؛ لذا سنت های بشری به صورت دستورهای مکتوب و غیرمکتوب فردی و اجتماعی وضع می گردند و انسانها خود را به صورت قانونی، اخلافی و یا عرفی ملزم به رعایت آن می دانند و به آن عمل می کنند و سنت الهی نیز دستورات الهی هستند که در آفرینش موجودات (سنت ایجاد) و رابطه تأثیرپذیری و تأثیرگذاری یا رابطه علت و معلولی (سنت تأثیر) از جانب خداوند وضع و تشریع شده، حاکم می گردند.

[1]. جبران، الرّائد، فرهنگ الفبایی عربی، فارسی، ج1، ص981.

[2]. سیاح، احمد، لغت‌نامه یا فرهنگ بزرگ جامع نوین ترجمه المنجد، ج1، ص 893.