ارتباط معنای اصطلاحی بداء با معنای لغوی آن

معنای اصطلاحی بداء جدا از معنای لغوی آن نیست. بداء در لغت و اصطلاح به معنای ظهور است با این تفاوت که در لغت به هر نوع ظهور و آشکار بداء گفته می شود، اما در اصطلاح به یک ظهور خاصی بداء گفته می‌شود.

در لغت “بداء” از ريشۀ “بُدوّ” به معناى ظهور شديد است.[1]

در اصطلاح پديدار ساختن امرى براى مردم كه در گذشته بر ايشان پنهان بوده است؛ يعنى اين امر را خداوند از ازل مى‏دانسته و از همان آغاز به همين شكل جديد كه پديدار گشته مقدّر داشته است، ولى به جهت مصلحتى كه مقام تكليف آن را ايجاب مى‏كرد، براى مدتى آن را از مردم مخفى داشته و سپس در موقع خود آشكار نموده است، اين معنا معقول و پذيرفته است.[2]

[1] قرشى، سيد على اكبر، قاموس قرآن، ج 1، ص 172.

[2] معرفت، هادى، تفسير و مفسران، ج 1، ص 522.