ادله اثبات نجاست سگ

سگی که در خشکی زندگی می کند، مو، استخوان، پنجه و ناخن و حتی رطوبت های آن نجس است.[1]

 اما دربارۀ نجس بودن سگ روایاتی که از امامان (ع) به دست ما رسیده دو گونه است. روایاتی که در آنها واژۀ نجس به صراحت آمده است و روایاتی که در آنها کلمۀ نجس به صراحت بیان نشده، بلکه از باب ملازمه، نجس بودن سگ فهمیده می شود.

از باب نمونه به چند روایت اشاره می کنیم با این تذکر که فهم روایات و استنباط حکم شرعی از آنها، متوقف بر دانش های گوناگونی است که حوزه های علمیه متکفل تعلیم آنها هستند. اما روایات:

1. روایت نجس بودن سگ: “أَنَّهُ سَأَلَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنِ الْكَلْبِ فَقَالَ رِجْسٌ نِجْسٌ لَا يُتَوَضَّأْ بِفَضْلِهِ وَ اصْبُبْ ذَلِكَ الْمَاءَ وَ اغْسِلْهُ بِالتُّرَابِ أَوَّلَ مَرَّةٍ ثُمَّ بِالْمَاءِ”. از امام صادق (ع) دربارۀ سگ سؤال شد. آن حضرت فرمودند: نجس است. آب نیم خوردۀ سگ را دور بریزید و با آن وضو نگیرید، ظرف آب را ابتدا با خاک و سپس با آب بشویید.

2. از امام صادق (ع) درباره سگی سؤال شد که بدنش به بعضی از قسمت های بدن انسان اصابت کرده است، آن حضرت فرمودند: باید محل تماس شسته شود.

3. ابی سهیل از امام صادق (ع) در مورد سگ پرسید که حضرت سه بار فرمودند: “سگ نجس است”.[2]