کپی شد
ادب و وفاداری فاطمه ام البنین
نظر به این‌که ام‌البنین از دامان خاندان ادب‌پرور برخاسته و در محضر اسوه ادب حضرت علی (علیه السلام) آن را بارور ساخته و الهی گردانید؛ از این رو صاحب سجاهای اخلاقی بسیاری گردید.
یکی از صفات برجسته، ادب او بود. وی در پیشگاه خدا ادب بندگی را نگاه می‌داشت و نسبت به مردم فروتن بود، ولی بزرگ‌ترین نمود ادب او، در برابر امیرالمؤمنین (علیه السلام) و حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) و فرزندان معصوم آنان است. هنگامی که به خانه امام قدم نهاد، خود را نه به عنوان جانشین فاطمه (علیهاالسلام)، بلکه به عنوان خادم فرزندان آن‌حضرت می‌دانست. با آنان به ادب رفتار می‌کرد و آن‌ها را گرامی می‌داشت؛ لذا فرزندان او بالاخص حضرت عباس (علیه‌السلام) از این سرچشمه ادب، تربیت آموخته و همواره ادب را در گفتار و رفتارش نسبت به فرزندان فاطمه (سلام‌الله‌علیها) نگاه می‌داشت.[1]
از دیگر ویژگی‌های آن‌حضرت، وفاداری است. وفا صفتی ارزنده و ستودنی است که در هر کسی باشد، او را گرامی و عزیز می‌گرداند. ام البنین در خاندانی پرورش یافت که وفاداری به ارزش‌های انسانی در آن فضیلتی سترگ شمرده می‌شد؛ از این رو، این خوی خدایی با وجود او درآمیخت و ملکه وجودش گشت. ایشان نیز این صفت را در محضر مولای متقیان علی (علیه السلام) پروراند و در وجود فرزندانش جاری ساخت. او همچنان‌که در زندگانی حضرت علی و فرزندانش (علیهم‌السلام)، کمال وفا را در حقّ آنان نگاه داشت، پس از شهادت آن‌حضرت نیز، بر این وفاداری باقی ماند. بدین جهت، پس از شهادت جانسوز امام با هیچ مرد دیگری ازدواج نکرد.[2]
همین حس ایمان و وفاداری را نیز می‌توان در وجود فرندش عباس (علیه السلام) مشاهده کرد که چگونه هنگامی که آب گوارا در کف داشت، به یاد لب تشنه بردار، آن را ننوشید.[3]
[1]. حائری مازندرانی، شیخ محمدمهدی، مَعالِی السّبْطَیْن فی أحْوالِ السّبْطَیْنِ الاِمامَیْن الحَسَن و الحُسَیْن، ج 1، ص 443.
[2]. ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على، مناقب آل أبي طالب (عليهم السلام)، ج 3، ص 305.