ادب علامه حسن‌زاده آملی نسبت به اساتید

یکی از عوامل مهم موفقیت علامه حسن زاده این بود که ایشان در برخورد با اساتید خود، روشی توأم با ادب و احترام و قدردانی را بروز می‌داد. استاد علامه خود نقل می‌کند: «شبی مرحوم الهی قمشه‌ای در جلسه درس به این تلمیذ دعاگویش فرمود: شما خیر می‌بینید. عرض کردم: الهی آمین، و لیکن جناب‌عالی از کجا این بشارت را به داعی می‌فرمایید؟ در پاسخم فرمود: از این که شما را نسبت به اساتیدت، بسیار مؤدّب می‌بینم. استاد حسن زاده پس از نقل این موضوع می گوید: آری، من هیچ گاه نزد اساتیدم، یک زانو یا چهارزانو نمی‌نشستم، و به دیوار تکیه نمی‌دادم، و خیلی با ادب و احترام می‌پرسیدم و در حضور و غیابشان، وظیفه شاگردی را بیش از حدّ وظیفه پدر و فرزندی مراعات می‌نمودم».[1]

ایشان هرکجا از اساتید خویش نام می‌برند، به بهترین شکل ممکن از آنان تجلیل نموده و همواره به قدردانی از آنان پرداخته‌اند».[2]

[1]. بدیعی، محمد، گفت‌و‌گو (با علامه حسن حسن زاده آملی)، ص 164 و 165.

[2]. همان، ص 106.