اخلاق و صفات سلیمان نبی (علیه السلام)

حضرت سلیمان (علیه السلام) انسانى بزرگوار، برگزيدۀ خدا و در همۀ جهات اخلاقى، عبادى و علمى در اوج كمال است. او نمونۀ کاملی از یک انسان مطیع پروردگار است. حضرت سلیمان (علیه السلام) دارای اخلاقی پاک و نیکو و دارای صفات عالی برجسته‌ای بود. قرآن کریم در آیات متعددی آن حضرت را مورد تعریف و تمجید قرار داده و از جهات گوناگون وی را ستوده است.

او مانند پدر بزرگوارش؛ حضرت داوود (علیه السلام) دارای خصوصیات اخلاقی بود كه توانست بدان وسیله به درجات رفیع قرب الهی نائل آید. بهترین بنده بودن، بسیار با خدا راز و نیاز کردن، خلق نیكو داشتن، شكر‌گزاری کردن برای نعمات الهی و كفران نعمت ننمودن و …، از خصائصی او است كه وی را به کمالات والای انسانی رساند.[1]

در باب زهد و عبادت و خدا ترسی آن حضرت، امیر المؤمنین می فرماید: «سليمان بن داوود (عليهما السّلام) با آن همه عزت و شوكت كه خداوند به او داده بود و پادشاهى مى كرد، نان جو مى خورد و به مادرش نان گندم مى‌داد. او هنگامى كه شب فرا مى رسيد، لباس پشمى در بر مى كرد و دست‌ها را بر گردن مى بست و تا صبح گريه مى‌نمود. سليمان در اين هنگام دعا مى‌كرد و مى‌گفت: بار خدايا من به خود ظلم كردم، اگر تو مرا نيامرزى و مورد رحمت قرار ندهى، از زيان‏كاران خواهم بود. هیچ معبودى نيست جز تو که پاک و منزه مى‌باشى و من از ظالمان هستم».[2]

[1]. ص، 30؛ نمل، 16، 19، و 40.

[2]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، محقق / مصحح: جمعى از محققان، ج 70، ص 110.