کپی شد
اخلاق و صفات حضرت یعقوب (علیه السلام)
با توجه به این‌که پیامبران الهی در هر دوره‌ای از برگزیدگان و منتخبان خداوند هستند، به طور طبیعی دارای سجایای اخلاقی بالایی هستند. حضرت یعقوب (علیه السلام) که دارای نسب بزرگی بود، در حسب و شرافت نیز سرآمد روزگار بود که به چند مورد اشاره می‌شود:
- سخاوت
«سخاوت»، یکی از سجایای اخلاقی است که یعقوب نبی (علیه السلام) به آن مزیّن شده بود. ابو حمزه ثمالى از امام على بن حسين (عليهما السلام) روايت مى‌کند: «… حضرت يعقوب (علیه السلام)، هر روز گوسفند نَرى را سر مىبريد و مقدارى را صدقه مىداد و بقيه را خود و خانوادهاش مىخوردند…».[1]
- کریم
یکی از صفات برجسته حضرت یعقوب (علیه السلام)، «کریم بودن» وی است.[2] در روایتی رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)، حضرت یوسف، حضرت یعقوب، حضرت اسحاق و حضرت ابراهیم (علیهم السلام) را کریم نامیده است: «الكريم بن الكريم بن الكريم بن الكريم يوسف بن يعقوب بن إسحاق بن إبراهيم».[3]
- عفو و گذشت
یکی دیگر از اوصاف پسندیده آن حضرت «عفو و گذشت» او است. با توجه به این که برخی از فرزندان وی، ظلم بزرگی در حق وی روا داشتند و او را سال‌ها از دیدن فرزند محبوبش؛ حضرت یوسف (علیه السلام) محروم نمودند که در نهایت موجب نابینایی آن‌حضرت شد، امّا زمانی که برادرشان یوسف (علیه السلام) آنها را متوجه اشتباهشان نمود، توبه کردند و جهت عذرخواهی نزد پدرشان رفتند، در این هنگام حضرت یعقوب (علیه السلام) بدون توجه به مصیبت‌هایی که از سوی آنان متوجه وی شد، با کمال سعه صدر آنها را پذیرفت و نزد خداوند سبحان برایشان طلب آمرزش نمود.[4]
- صبر زیبا
حضرت يعقوب (عليه السلام) در جواب پسرانش كه گفتند: يوسف را گرگ خورده، فرمود: «(هواى) نفس شما، مسأله را چنين در نظرتان آراسته است! من صبر مىكنم، صبرى زيبا (و خالى از كفران)! اميدوارم خداوند همه آنها را به من بازگرداند؛ چرا كه او دانا و حكيم است».[5]
[1]. نجفى خمينى، محمد جواد، تفسير آسان، ج 8، ص 77 و 78؛ قرشى، باقر، تحليلى از زندگانى امام سجاد (عليه السلام)، مترجم: عطائى، محمدرضا، ج 1، ص 129 و 130.
[2]. سخاوتمند کسى است که هم خودش مى‌خورد و هم به دیگران مى‌بخشد و کریم کسى است که خودش نمى‌خورد و ایثار مى‌کند، سایت تبیان.
[3]. قال الامام أحمد (حدثنا) عبد الصمد حدثنا عبد الرحمن عن عبد الله بن دينار عن أبيه عن بن عمر أن رسول الله صلّى الله عليه و سلّم قال: «الكريم بن الكريم بن الكريم بن الكريم يوسف بن يعقوب بن إسحاق بن إبراهيم». ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البداية و النهاية، ج 1، ص 199.
[4]. یوسف، 97 و 98.
[5]. یوسف، 83.