اخلاق و صفات ابن تیمیه

ابن تیمیه آدم تندخویی‌ بود که در بحث‌ گاهی‌ بسیار تند می‌شد، حتی به‌ مخاطب‌ خود اهانت‌ می‌کرد،[1] در برابر کسی‌ خم‌ نمی‌شد و به‌ سلام‌ و مصافحه‌ بسنده‌ می‌کرد. او با اُمرا و شخصیت‌های‌ بلندپایه مقام‌ سیاسی،‌ استوار و بی‌پروا روبه‌رو می‌شد.[2]

وی خود را مجتهد می‌دانست‌ و از کسی‌ تقلید نمی‌کرد؛ در داوری‌ نسبت‌ به‌ بزرگان‌ دین‌ بی‌پروا بود و گاه‌ بر علما و فقهای‌ مشهور و مسلَّم‌، خرده‌ می‌گرفت‌.[3]

«ابن حجر عسقلانى» شارح صحيح بخارى، كه به امير حديث معروف است، به دادخواهى از احاديث و شخصيت امام على (علیه السلام) برخاسته و درباره ابن تيميه، كه به ردّ احاديثِ صحيح، معروف است و در ناسزاگويى و بددهنى شهرت دارد، اين‌گونه مى‏ نويسد: «وى بسيارى از احاديث معتبر را ردّ و در توهين و ناسزاگويى به افراد (مانند علّامه حلّى، كه معاصر وى بوده و كنيه ‏اش ابن مطهّر است، ابن تيميه او را ابن متنجس مى‏ خواند! و) آن‌قدر افراط مى‏ كند كه در مواردى موجب تنقيص [امام‏] على بن ابى‏طالب مى ‏شود».[4]

[1]. عسقلانی‌، ابن حجر، الدرر الکامنة، به‌ کوشش: عبدالمعید خان، محمد‌، ج ۱، ص  ۱۶۳‌.

[2]. ابن رجب‌، عبدالرحمان‌، کتاب‌ ذیل‌ علی‌ طبقات‌ الحنابلة، ج ۲، ص  ۳۹۵‌.

[3]. الدرر الکامنة، ج ۱، ص ۱۶۳و ۱۶۵‌.

[4]. طبری، محمد، پاسخ جوان شيعى به پرسشهاى وهابيان، ص 25‏، به نقل از: عسقلانی، ابن حجر، لسان الميزان، ج 6، ص  319.