کپی شد
اخلاق و صفات ابراهیم خلیل (علیه السلام)
قرآن بارها به خصوصیات اخلاقی ابراهیم اشاره نموده است. به تعبیر قرآن، وی مردی «بردبار» و «رئوف» بود و برای خود و خلق مغفرت می طلبید.[1] او همواره از فرامین خدا «اطاعت» می‌کرد و فرزندانش را نیز وصیت می کرد که «تسلیم حکم و مشیت پروردگار» باشند.[2]
از دیگر صفات عالی ابراهیمی می توان به موارد ذیل اشاره کرد:
- توّاب.[3]
- معلم دین.[4]
- موحّد.[5]
- آگاه و بصیر به ملکوت (حقایق) آسمان ها و زمین.[6]
- دارای بالاترین درجه یقین (به خدا و به حقایق غیبی).[7]
- اثبات کننده حق با عقل و استدلال.[8]
- مؤدب در بحث و احتجاج.[9]
- اخلاص در همه عبادات برای خداوند متعال.[10]
- عابد و اهل مناجات با خدا.[11]
- مهربانی با مردم.[12]
- صداقت در سخن و کردار و اندیشه.[13]
- متوکل بودن (برخدا).[14]
برای حضرت ابراهیم (علیه السلام) صفات متعددی در تورات و انجیل هم شمرده شده که برخی از آنها بیانگر اخلاق والای آن حضرت است. در این مقال به برخی از آنها اشاره می شود.
صفاتی که در کتاب تورات به حضرت ابراهیم (علیه السلام) نسبت داده شده، از وصول آن حضرت به عالی ترین درجات رشد و کمال انسانی خبر می دهد. نمونه ای از آن صفات بدین قرار است:
- ابراهیم به تنهایی یک امت عظیم الهی است.[15]
این صفت در قرآن مجید نیز مشاهده می شود: «ابراهيم (به تنهايى) امّتى بود مطيع فرمان خدا، خالى از هر گونه انحراف و از مشركان نبود».[16]
- خداوند ابراهیم را مبارک و عطا کننده برکت قرار داده است.[17]
- خداوند همه مردم روی زمین را به وسیله ابراهیم (علیه السلام) برکت داده است.[18]
- دین ابراهیم روی زمین، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب را فرا خواهد گرفت.[19]
- ابراهیم به رشد و کمال رسیده است.[20]
- خداوند عهد نبوت و امامت بر همه مردم را به ابراهیم عطا نموده است.[21]
با نگاهی به آنچه که در قرآن و تورات آمده، معلوم می شود این کتب مقدس، در اینکه او پدر همه اهل کتاب است، اتفاق نظر دارند.[22]
[1]. هود، ۷۵؛ توبه، ۱۱۴.
[2]. بقره، ۱۳۱ و ۱۳۲.
[3]. بقره، 128.
[4]. بقره، 128.
[5]. بقره، 138 و 135؛ آل عمران، 64.
[6]. انعام، 75.
[7]. انعام، 75.
[8]. انعام، 76 – 79.
[9]. انعام، 76 – 79.
[10]. انعام، 162.
[11]. توبه، 114.
[12]. ابراهیم، 36.
[13]. مریم، 41.
[14]. ممتحنه، 4.
[15]. تورات، تکوین، اصحاح دوازدهم، 1 – 3.
[16]. «إِنَّ إِبْراهيمَ كانَ أُمَّةً قانِتاً لِلَّهِ حَنيفاً وَ لَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكينَ»؛ نحل، 120.
[17]. تورات، تکوین، اصحاح دوادزهم، 1 – 3.
[18]. تورات، تکوین، اصحاح دوازدهم، 1 – 3.
[19]. تورات، تکوین، اصحاح دوازدهم، 1- 3.
[20]. تورات، تکوین، اصحاح دوازدهم، 2.
[21]. تورات، تکوین، اصحاح دوازدهم، 6.
[22]. برگرفته از: جعفری، محمد تقی، پیام خرد، ص 265 – 268.