کپی شد
اختلاف گرایش های فقهای عصر حضور اهل بیت (علیهم السلام)
در دوره دوم فقه شیعه؛ یعنی دوره حضور ائمه (علیهم السلام)، دو گونه فقه در جامعه شیعی وجود داشته است؛ فقه عقل گرا و فقه نقل گرا. شاگردان مکتب اهل بیت (علیهم السلام) بعضی اهل تحلیل و استدلال بودند و بعضی اهل تعبد و تسلیم در برابر نصوص. برخی اهل اجتهاد بودند و برخی اهل حدیث. البته هر دو گروه نقش اساسی در حفظ و انتقال علوم اهل بیت (علیهم السلام) داشتند، ولی اختلاف گرایش های آنها موجب نوعی تقابل میان آنها می شد.[1]
کشّی در کتاب رجال خود، در شرح حال هشام بن حکم[2] و یونس بن عبدالرحمان[3]، اختلاف دو گروه حدیث گرا و عقل گرا را به خوبی منعکس کرده است.
محقق حلّی در مقدمه «المعتبر» از حسن بن محبوب، احمد بن ابی نصر بزنطی، حسین بن سعید، فضل بن شاذان و یونس بن عبد الرحمان به عنوان کسانی یاد می کند که اجتهاد از لابهلای کتاب هایشان هویدا است.[4]
خلاصه آن که در دوره حضور ائمه (علیهم السلام)، یک جنبش استدلالی و تعقلی وجود داشته که در مسائل فقهى با در نظر گرفتن احكام و ضوابط كلّى قرآنى و حديثى به اجتهاد معتقد بوده و دیگری، خطّ سنّت‌گرا بوده است كه به نقل و تمركز بر احاديث تكيه داشته و كارى اضافى به صورت اجتهاد متّكى بر قرآن و سنّت، انجام نمى‌داده است.[5]
[1]. اسلامی، رضا، مدخل علم فقه، ص 277.
[2]. كشّى، محمد بن عمر، رجال الكشي- اختيار معرفة الرجال، محقق: مصطفوى، حسن، ص 279.
Perioperative kortikosteroider har blitt brukt for å forkorte den postoperative https://norgerx.com/brand-levitra-norge.html perioden, men bruken av dem er vanskelig.
[3]. همان، ص 487 و 498.
[4]. محقق حلّى، جعفر بن حسن، المعتبر في شرح المختصر، ج 1 (فصل 4 از مقدمه کتاب)، ص 33.
[5]. مدرسى طباطبايى، سيد حسين، مقدمه‌اى بر فقه شيعه، مترجم و محقق: فكرت، محمد آصف، ص 36 و 37.