احساس پوچی و خودکشی

انسان دارای دو بعد است: بُعد مادی و بعد معنوی.

بعد مادی با مسائل مادی تأمین می شود و بُعد معنوی و الهی با مسائل معنوی. بُعد معنوی، بعد اصلی انسان است. اگر این بُعد وجودی انسان تأمین نشود، اغنا نمی شود. اگر همه نیازهای مادی اش تأمین شود، ولی آن بُعد معنوی اش تأمین نشود، نسبت به آن بعد احساس فقر شدید می کند. انسان هایی که معتقد به دین و معنویت نیستند، به حسب ظاهر خوشحال و موفق اند، زندگی می کنند و فعال اند؛ ولی در باطن و در لحظه های تنهایی -آن موقع که خودشان هستند و خودشان-، یک گمشده جدّی دارند که بالاخره این همه شهرت، این همه ثروت چه فایده ای دارد؟ ما که در نهایت می میریم و همه اینها تمام می شود. یک احساس پوچی عمیق به آنها دست می دهد که در بعضی موارد نیز به خودکشی منتهی می شود.

وقتی آمار رفاه بررسی شود، مشاهده می شود که مثلاً سوئیس که کشوری بسیار مرفه است و شاخص های رفاه در آن بالاترین شاخص ها است -هر چند در دوره های مختلف نوسان داشته است- ولی معمولاً جزو 4-5 کشور اول دنیا و در بسیار زمان ها کشور اول است، لکن در کنار آن، شاخص خودکشی نیز در آن، از همه جا بالاتر است. مردم در اوج رفاه خودکشی می کنند. مردمی که به ظاهر هیچ مشکل مادی ندارند و بهترین زندگی و آرامش و همه آن چیزی که معیار یک زندگی خوب است دارند، دست به خودکشی می زنند، چرا؟ چون وقتی به قله رفاه می رسند تازه به پوچی می رسند؛ چون فرای زندگی مادی، زندگی و حیات دیگری نمی شناسند، در نتیجه بعد معنوی آنها سیراب نمی شود.

آن که گرسنه است در فکر این است که سیر شود، آن که جا ندارد در فکر این است که جایی پیدا کند و سر پناهی بیابد، آن که یک مقداری سیر شده و جا پیدا کرده است در فکر این است که تفریح کند. وقتی سیر شد و جایش هم مناسب بود و به تفریحات خود رسید و همه نیازهای مادی اش تأمین شد، تازه دچار یک خلأ و سردرگمی می شود و از خود می پرسد: این که هر روز صبح بیدار می شوم، کار می کنم، پول در می آورم، می خورم و می خوابم و… آخرش چه؟ از آن جا که به بعد معنوی خود نرسیده، به پوچی و در نهایت به خودکشی می رسد.

از یکی از سینماگران ایرانی نقل شده است که: «عده ای از کشور سوئیس آمدند و به من گفتند که شما بیا در سوئیس برای ما یک فیلم درست کن! من گفتم: چرا در بین این همه سینماگر در دنیا، دنبال من آمدید؟ گفتند آمار خودکشی در سوئیس به صورت جدّی بالا رفته است و ما گرفتار یک بحران هستیم، ما آثار تو را دیدیم، در آثار تو رگه هایی از معنویت هست که ما احساس می کنیم با این، می شود جلوی خودکشی در سوئیس را گرفت؛ به همین جهت به سراغ شما آمدیم». [1]

نتیجه آن که یکی از عوامل اصلی در گرایش افراد به خودکشی، احساس پوچی و بی هدفی است که این احساس، از خلأ در اصلی ترین بعد وجودی انسان؛ یعنی بعد معنوی و الاهی ناشی می شود.[2]