کپی شد
إدريس بن عبداللَّه یکی از خون‌خواهان زید بن علی
زيد بن علی بن حسین (علیهم السلام)، قیامی نمود که ظالمان بنی امیه را هدف قرار داده و توانست ارکان حکومت بنی امیه را متزلزل سازد. پس از به شهادت رسیدن زید، بزرگانی به عنوان خون‌خواهی از او برخاستند که از جمله آنان ادریس بن عبدالله بود.
شهرستانی در ملل و نحل می‌گوید: کسانی که راه زید را پیمودند و افسار قیام را به دست گرفتند و آن را را رهبری نمودند عبارتند از:
1. يحيى بن زيد، که در قیام پدرش شرکت داشت و از آن معرکه جان سالم به در برد.
2. محمد بن عبداللَّه فرزند حسن؛ معروف به «نفس زكية» که در سال 145 به شهادت رسید.
3. إبراهيم بن عبداللَّه. وی در بصره در همان سال شهادت برادرش به شهادت رسید.
4. إدريس بن عبداللَّه، وی بعد از کشته شدن برادرش محمد بن عبدالله (نفس زکیه)، به سوی مغرب رفت و بسیاری از مردم از وی حمایت نمودند.
5. إدريس بن إدريس بن عبد اللَّه بن حسن.
6. عيسى بن زيد بن علی، برادر يحيى بن زيد، بعد از قیام برادرش متوارى شد و در سال 166 هـ در حالی که متواری بود درگذشت.
7. محمد بن إبراهيم طباطبا، وی در خلافت مأمون خروج کرد و مردم را به سوی «الرضا من آل محمد» دعوت نمود، او در سال 199 هـ رحلت نمود.
8. محمد بن محمد بن زيد بن علی که أبو السرايا فرمانده کل لشکرش بود.
9. محمد بن قاسم بن علي بن عمر اشرف بن علی بن حسين، او در سال 219 در طالقان ظهور کرد و مردم را به سوی «الرضا من آل محمد» دعوت نمود.
10. يحيى بن عمر بن حسين بن زيد، وی در سال 250 هـ در كوفه خروج کرد.
11. يحيى بن حسين بن قاسم معروف به طباطبا، وی در صعده مردم را به سوی خودش دعوت نمود و مردم برای امامت با او بیعت کردند، یحیی پس از آن که حکومت زیدیه را در یمن بنیان گذارد، او و پس از وی فرزندانش بر جایگاه امامت تکیه زدند تا این‌که با ظهور جمهوریت، حکومت زیدیه به پایان رسید و این اتفاق در ماه ربيع الأوّل سال 1382 هـ به وقوع پیوست.[1]
[1] . شهرستانی، عبد الکریم، الملل و النحل، تحقیق: بدران، محمد، ج 9، ص 239 و 240.