آیین اشو

آیین اشو از جمله آیین‌های شرقی محسوب می‌شود که می‌توان گفت به جنبه روحی و معنوی می‌پردازد و به اعمال ظاهری توجه چندانی ندارد؛ یعنی تعالیم عرفانی اشو مصداقی از عرفان‌های منهای شریعت است.

مشرب اشو به عنوان یک عرفان شرقی، سرشار از ترغیب به سوی جدی نبودن، شاد بودن، عاشق شدن، خندیدن، آزاد شدن، رقصیدن و آواز خواندن است. در گوشه گوشه عرفان اشو انسان تشویق به زندگی مادی شده و به لذّت بردن از زندگی مادی و به دست آوردن آرامش و دوری از ناملایمی‌ها و رجوع به هرآنچه انسان را در این دنیا با تمام تعلقاتش خوشحال می نماید، تأکید می کند. در مشرب اشو کل کائنات یک شوخی است. خنده عبادت است. اگر بتوانی بخندی، چگونه عبادت کردن را آموخته ای. جدی نباش. آدم جدی هرگز نمی تواند مذهبی باشد. آدمی که بتواند بی چون و چرا بخندد، آدمی که همه چیز را در مسخرگی و همه زندگی را بازی می بیند، در میانِ آن خنده، به اشراق می رسد.[1] [2]