کپی شد
آثار و اقدامات اجتماعی حضرت داوود (علیه السّلام)
یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های حضرت داوود (علیه السلام)، اداره امور کشور و سلطنت خود بر مملکت و مردم خویش بوده است. البته این امر علاوه بر این‌که یک فعالیت سیاسی است، در عین حال یک فعالیت اجتماعی نیز می باشد. یکی دیگر از فعالیت های اجتماعی آن حضرت، امور عمرانی در محدوده تحت حکومت خود بوده است. در این میان می توان به ساخت یکی از قدیمی ترین مساجد و مکان های عبادی و بسیار مهم بشری؛ یعنی «بیت المقدس» اشاره کرد.
نقل شده مردم در روزگار پادشاهى داوود (علیه السلام) به طاعون نابود كننده‌اى گرفتار شدند. آن حضرت ناچار مردم را به محلى كه شهر بيت المقدس در آن واقع شده هدايت كرد. وی فرشتگانى را مى ديد كه از سرزمين بيت المقدس به آسمان مى روند؛ به همین دلیل بدان جا رفت تا براى قوم خود دعا كند. هنگامى كه در محل صخره صماء (سخت و محکم) ايستاد، به درگاه خداى بزرگ دعا كرد كه گزند طاعون را از مردم دور كند. خداوند درخواست او را پذيرفت و پيروان او را از آن آسيب رهائى بخشيد.
مردم، جایى را كه داوود (علیه السلام) ايستاده و دعا كرده بود براى ساختن مسجد برگزيدند. ساختمان اين مسجد هنگامى آغاز شد كه يازده سال از فرمانروایى آن حضرت مى گذشت. داوود (علیه السلام) پيش از آن كه ساختمان مسجد را به پايان برساند، از جهان رخت بربست و هنگام مرگ به فرزند و جانشين خود، سليمان، سپرد تا ساختمان مسجد را به پايان برساند.[1]
البته در این میان «یعقوبی»؛ مورخ اهل سنت، مطلب دیگری بیان می کند، او می گوید: «سليمان (علیه السلام) ساختمان بيت المقدس را آغاز كرد و گفت: خداوند متعال به پدرم داوود (علیه السلام) فرمود: خانه اى بنا كند. ولی او گرفتار جنگ‌های متعددی بود. پس خداوند به او وحى فرمود: پسرت سليمان خانه را به نام من خواهد ساخت. آن‌گاه سليمان فرستاد تا چوب صنوبر و چوب سرو فراهم نمودند …».[2]
[1]. ابن اثير، على بن ابى الكرم، الكامل في التاريخ، ج 1، ص 227؛ ابن كثير، اسماعيل بن عمر،البداية و النهاية، ج 1، ص 196؛ مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج 3، ص 105؛ ابن فقيه، احمد بن محمد، كتاب البلدان، تحقيق: الهادى، يوسف، ص ؟، ؛ ابن خلدون، عبد الرحمن بن محمد، دیوان المبتدأ و الخبر فی تاریخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوی الشأن الأکبر (تاریخ ابن خلدون)، تحقیق: شحادة، ج 1، ص 436.
[2]. یعقوبی، احمد بن أبی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ج 1، ص 58.