پایان ایام حیض (ایام یائسگی)

یائسه از ریشه یأس به معنای؛ نا امیدی است. به زن یائسه، یائسه می گویند چون؛ از خون دیدن و آوردن فرزند نا امید است. احکام یائسگی به شرح زیر می باشد:

خونی که زن پس از گذشت شصت سال قمری[1] می بیند، حیض نیست، گرچه شرایط و صفات حیض را هم دارا باشد. و خونی که قبل از تمام شدن پنجاه سال قمری[2] می بیند، اگر شرایط و علایم حیض را داشته باشد، حیض است.

اما دیدگاه فقها در باره حکم خون هایی که زن پس از تمام شدن پنجاه سال قمری تا شصت سال می بیند، به تفصیل عبارت است از:

1. زن های سیده، بعد از تمام شدن شصت سال [قمری] یائسه می شوند؛ یعنی خون حیض نمی بینند و زن هایی که سیده نیستند، بعد از تمام شدن پنجاه سال [قمری] یائسه می شوند.[3]

2. زن هایی که سیده نیستند بعد از تمام شدن پنجاه سال یائسه می شوند و زن های سیده بعد از تمام شدن پنجاه سال تا تمام شدن شصت سال چنان چه با نشانه های حیض یا در روزهای عادت خون ببینند، بنابر احتیاط واجب بین تروک حائض و اعمال مستحاضه جمع نمایند.[4]

3. زن های سیده و غیر سیده مطلقاً در سن شصت سالگی یائسه می شوند و احتیاط مستحب آن است که زن هایی که قرشیه نیستند بعد از تمام شدن پنجاه سالگی تا تمام شدن شصت سال چنان چه خون را طوری ببینند که اگر پیش از پنجاه سال می دیدند قطعاً حکم حیض را داشت میان کارهای مستحاضه و تروک حائض جمع نمایند.[5]

4. زنان سیده و غیر سیده هر دو بعد از تمام شدن پنجاه سال یائسه می شوند؛ یعنی اگر خونی ببینند خون حیض نیست، مگر زنانی که از قبیلۀ “قریش” محسوب می شوند که آنها بعد از تمام شدن شصت سال یائسه می شوند.[6]