وصیت امامان (علیهم السلام) به محمد بن حنفیه

با توجه به جایگاه محمد بن حنفیه نزد امامان (علیهم السلام) و اعتمادی که آن‌حضرات به وی داشتند، در برخی موارد او را وصی خود و سفارش‌هایی به وی می‌نمودند که به برخی موارد اشاره می‌شود.

1. امير المؤمنين (عليه السلام) در وصيتش به محمد بن حنفيه فرمود: «فرزندم، هرگاه قوى شدى نيروى خود را صرف در اطاعت خداوند نما و سستى خود را در برابر نافرمانى خدا قرار ده، و تا مى‏توانى تلاش كن كه به زن بيش از اختيار خودش ميدان مده؛ زيرا اين بهتر زيبايى او را حفظ و آسوده خاطرش نموده، و زندگى او را بهتر خواهد نمود، زن قهرمان نيست، بلكه شاخه ريحان است. به‌هر حال با او مدارا كن و به‌خوبى با او همراهى كن تا زندگيت گوارا گردد».[1]
2. امام حسين (علیه السلام) پیش از حرکت از مدينه به‌سوی مکه، در وصيتنامه معروف خود به برادرش محمّد بن حنفيّه مى‏نويسد: «انّى لَمْ اخْرُجْ اشِراً وَ لا بَطِراً وَ لا مُفْسِداً وَ لا ظالِماً، انَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْاصْلاحِ فى امَّةِ جَدّى، اريدُ انْ امُرَ بِالْمَعْروفِ وَ انْهى‏ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اسيرَ بِسيرَةِ جَدّى وَ ابى»؛[2] «مردم دنيا بدانند كه من يک آدم جاه‌طلب، مقام‌طلب، اخلال‌گر، مفسد و ظالم نيستم؛ من چنين هدف‌هايى ندارم. قيام من قيام اصلاح‌طلبى است. قيام و خروج كردم براى اين‌كه مى‏خواهم امت جدّ خودم را اصلاح كنم. من مى‏خواهم امر به معروف و نهى از منكر بكنم».

[1]. طبرسى، فضل بن حسن، الآداب الدينية للخزانة المعينية ترجمه: عابدى، احمد، ص 302.

[2]. مطهری، مرتضی، مجموعه ‏آثار استاد شهيد مطهرى، ج ‏17، ص 151.