کپی شد
ضرب سکه به دستور امام باقر(علیه السلام)
در قرن اوّل هجرى قمری صنعت كاغذ در انحصار روميان بود و مسيحيان آن جا روى كاغذ خود عبارت (پدر، پسر، روح القدس) را حك كرده بودند، عبد الملک مروان خليفه وقت وقتى از آرم كاغذها با خبر شد، ناراحت شد كه چرا در مملكت اسلامى بايد شعار كفّار رواج پيدا كند، پس دستور داد روى كاغذها سوره توحيد را حک نمايند، كاغذهاى جديد انتشار يافت و خبر آن به قيصر پادشاه روم رسيد، او بسيار ناراحت شد و در نامهاى به عبد الملک نوشت: اگر اين نوشتهها را از روى كاغذها بر نداريد، دستور مىدهم سكّههايى در روم ضرب كرده و روى آنها به پيامبر شما دشنام بنويسند تا آبرويى براى شما باقى نماند.
عبد الملک بسيار ناراحت شد، فورا جلسهاى تشكيل داد و از كارگزاران خود مشورت خواست، امّا هيچ نتيجهاى نگرفت، يكى از حضّار گفت: چاره مشكل به دست محمّد بن على (علیهما السلام) است، عبد الملک فرستادهاى به مدينه در طلب امام فرستاد و از آن حضرت يارى طلبيد.
امام (علیه السلام) پس از رسيدن به شام به عبدالملک فرمود: قيصر صرفاً تهديد كرده و بدان كه خداوند مانع او خواهد شد، امّا چاره كار اين است كه صنعتگران را جمع كرده و سكّهاى ضرب كنيد كه يک سوى آن نام پيامبر (صلی الله علیه و آله) و در سوى ديگر سوره توحيد نوشته شده باشد، بدين ترتيب ما از سكّه روميان بىنياز خواهيم شد، سپس وزن و اندازه سكّه را مقرّر فرمود و دستور داد نام شهر و تاريخ ضرب سكّه روى آن نوشته شود.
با اين رهنمود خردمندانه، سكّه‌هاى اسلامى زده شد و در سراسر مملكت اسلام منتشر گرديد و معاملات فقط بر اساس آنها اعتبار يافت.
قيصر از ماجرا با خبر شد و خود را در برابر عمل انجام شده ديد، درباريان از او خواستند تهديد خود را عملى كند و سكّهاى با دشنام به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) ضرب نمايد، امّا او كه مرد خردمندى بود، پاسخ داد: اين عمل بيهوده است، چون در شهرهاى اسلامى ديگر پول ما رواج ندارد و آنها با سكّه‌هاى خود معامله مىكنند. امام (علیه السلام) با اين عمل آگاهانه، مانع نفوذ استعمار آن روز و نقشههاى پليد آنان گرديد.[1]