سید ابوالحسن اصفهانی و مرجعیت شیعیان

پس از فوت آخوند خراسانی بعضی از مردم خراسان -به تصریح خود اصفهانی – برای تقلید به سید اصفهانی مراجعه کردند،[1] البته پس از آخوند خراسانی مرجعیت عامه به سید محمد کاظم طباطبائی یزدی و میرزا محمد تقی شیرازی منتقل شد و شیرازی، نخستین مرجعی بود که احتیاطات خود را به اصفهانی ارجاع داد،[2] وی برای پس از خود سید ابوالحسن اصفهانی را شایسته مقام مرجعیت معرفی کرده‌بود.[3] پس از وفات آیت الله نائینی و حائری یزدی در سال ۱۳۵۵ قمری و آقا ضیاء عراقی در سال ۱۳۶۱ قمری، مرجعیت تقلید شیعیان در بخش عمده جهان تشیع در شخص سید ابوالحسن اصفهانی منحصر شد،[4] اما در نهایت سید ابوالحسن اصفهانی مرجع تام شد.[5]

وی، تمام استفتائات و نامه‌هایش را خودش جواب می‌داد و درخواست اطرافیان برای استخدام نویسنده را رد کرد. او توجیه رد این درخواست را حفظ آبرو و فاش نشدن نام کسانی که در برخی نامه‌ها به او ناسزا می‌گفتند می‌دانست.[6]

[1]. طبسی نجفی، محمدرضا، الشیعة و الرجعة، ج۱، ص ۲۷۹.

[2]. بی‌نام، الامام السید ابوالحسن، ص۴۶؛ نیز نک: باقری بیدهندی، ناصر، «نجوم امت: آیت‌الله العظمی سید ابوالحسن موسوی اصفهانی»، ص ۹۵–۹۶.

[3]. الشیعة و الرجعة، ج۱، ص ۲۷۹.

[4]. دانشنامه اسلامی؛ نک: امین، سید محسن، اعیان الشیعة، تحقيق و تخريج :حسن الأمين، ج۲، ص۳۳۳؛ الشیعة و الرجعة، ج۱، ص۲۷۹.

[5]. دايرة المعارف بزرگ اسلامي، زيرنظر: موسوي بجنوردي، كاظم، ج 9، 213؛ حائری (عبدالهادی)، تشیع و مشروطیت در ایران و نقش ایرانیان مقیم عراق، ص 173.

[6]. نک: موسوی اصفهانی، جعفر، حیات جاودانی، ص ۵۳ و ۶۰.