زندگینامه ادريس بن عبداللّه

ادريس بن عبدالله بن حسن مثنى؛ بنيان‌گذار حكومت و دولت ادريسيه در مغرب (شمال آفريقا) بود. وى در آغاز با حسين بن على بن حسن در عصر خلافت هادى عباسى خروج كرد و چون حسين در واقعه فخ كشته شد، به فرمان برادرش محمد بن عبدالله (نفس زكيه)، به مغرب شتافت.

 مردم مغرب، چون او را شناخته و به نسبش پى بردند، وى را گرامى داشتند و استاندار عباسيان را از كار بركنار نموده و مقدمه حكومت او را پى‌ريختند، و در روز جمعه، چهارم رمضان سال 172 هجرى او را به خلافت برگزيدند.

وى مردى شجاع و دلير بود و لذا شهرهاى مغرب، از جمله «فاس» و «تلمسان» را به تصرف در‌آورد. ادريس در تلمسان مسجدى بنا كرد كه بر منبر آن مسجد نام وى نوشته شده بود، و آن مسجد تا زمان ابن خلدون باقى بود.

سرانجام وى به دست سليمان بن جرير رقى؛ نماينده رژيم عباسى (جاسوس ‍خليفه وقت هارون الرشید) و به وسيله شيشه عطرى زهرآگين مسموم شد و در سال 177 هجری در گذشت.

ادريس غلامى داشت به نام راشد كه سرپرستى همسرش را كه باردار بود بر عهده گرفت و چون پسرى به دنيا آورد، نام پدرش را بر وى گذاشتند.  دولت ادريسيه در سال 246 هجرى به اوج اقتدار خود رسيد.  سلسله ادریسیان پس از حدود 203 سال حکومت، در سال 375 هجرى منقرض شد.[1]

[1]. پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب.